Mevlânâ vefât edince, İmâm İhtiyârüddîn gasl eyledi. Gasl ânında gördüklerini şöyle
anlatır:
Mevlânâ‟nın mübârek cesedini yıkamağa başladım. Üzerime öyle bir ayrılık acısı çöktü
ki, ağlamaktan kendimi alamadım. Yıkamak şöyle dursun, zerre kadar hareket etmeye kadir
olamadım. Yüzümü yüzüne dayayıp ağladım. Yardımcılarım hiç ses çıkarmıyor, bana mâni
olmuyorlardı. Bir ara dayanamadım, vücûduna sarılarak ağlamak istedim. O anda Mevlânâ‟nın eli bileğimi sıkıca tuttu. Korkumdan aklım başımdan gitti. Bayılmışım. Kulağıma uğultu hâlinde, sahibini göremediğim sesler geliyordu. Diyordu ki:
-- Nûr, nûra karıştı. Âşık, Maşûka kavuştu.
Bunda endişe edecek birşey yoktur. Çünkü, Allahü Teâlâ'nın velî kulları için, hiçbir korku yoktur ve onlar mahzûn da olmazlar. Mü‟minler ölmezler, belki fânî âlemden, sonsuz âleme nakil olunurlar.” Bu sözler beni kendime getirdi.

[İslâm Alimleri Ansiklopedisi]