﴿إذْ تُصْعِدُونَ ولا تَلْوُونَ عَلى أحَدٍ والرَّسُولُ يَدْعُوكم في أُخْراكُمْ ﴾

Sizler Uhud Günü dağın yukarısına doğru tırmanıyor, hiç kimseye aldırmıyordunuz. Resul de sizi ardınızdan çağırıyordu...

Âl-i İmrân Sûresi 153.

İnsan ölüm korkusu yaşadı mı can havliyle kaçar. Ardında kim kaldı, kim vardı, kimi bıraktım diye aldırış etmez.

Günah dağlarına doğru son sürat koşuyoruz ve arkamızdan gelen ayetlerin sesini duymuyoruz.

Bencillik ve kibir tepelerindeki yerimizi almak için ha bire koşuşturmaca içindeyiz. Bu nedenle arkamızdaki hadislerin sesi hiç duyulmuyor.

Kendimizi kurtarmak için iş dağlarının en tepelerine doğru kaçışıyoruz. Ama ardımızda bize seslenen kimselerin sesini duymuyoruz.

Bir dur! Çocuğun sana sesleniyor. Annen sesleniyor. Baban sesleniyor. Eşin sesleniyor. Kardeşin sesleniyor. Duymuyor musun? Eğer cevapsız aramalar varsa duymuyorsun. Eğer geri çevirmeler varsa duymuyorsun. Kaçıyorsun bir dağa doğru. Sadece kendini kurtarmak için kaçıyorsun. Halbuki biricik resulün sana sesleniyor. Biricik eşin sesleniyor, biricik kızın, oğlun ve ailen sana sesleniyor.

Duymuyorsun değil mi? Zira kulakların da ölümün korkusu var, fakirlik korkusu var, tevazu korkusu var...

Hiç kimseye aldırmadan ilerleme sağlıyorsun. Kariyerine kariyer ekleniyor. Hiç bir dostunun selamına aldırmadan. Hiç kimseye aldırmadan zenginlik basamaklarını birer birer aşıyorsun. Arkandan seslenen aileni duymuyorsun. Akşam oldu eve gel artık! Hafta sonu oldu eve gel artık. Aylardır gurbettesin gel artık. Yurtdışındasın dön artık...

Siyaset dağına çıktın. Arkandan seslenen seçmenlerine bir kulak ver! Çığlıkları bir duy artık.

Kimseyi duymuyorsun biliyorum. Şimdilik vicdanının sesini duy. Sana en yakın olan vicdanındır. Sakın ola ki tepeye çıkarken onu vadide bırakmayasın....