kimseye ihtiyacının olmadığını anladığında kendini tanımaya başladın demektir... şu hayat denilen rüya bunu öğretiyor bize bedeli bazen ağır olsada... tutunduğun tüm dalların bir bir kırıldığına şahit olursun hayat boyunca... kimse içine giremez kimse seni bilemez... fırtınaları tek başına atlatırsın en yakının bile el süremez... bütün kapılar tek tek kapanır yüzüne ki bakasın kendi yüzüne... çünkü kendi Yüzün den doğar güneş ve kendi yüzünden gelir gece... yüzüne yüz kere bin kere bakarsın da göremezsin gerçek yüzünü... yüzündeki benlik perdesi kapatmıştır güzelliğini... sıyır at o pedeyi ki en güzel güzellikle tanış... zaten perde aralanmaya başladığında bile ışıktan gözlerin kamaşmaya başlar. görebilirmisin artık daha güzelini, daha muhteşemini... bütün aşklar biter, bütün arzular, bütün yargılar bütün istekler... ne bir sen kalırsın, ne bu beden, ne de bir kimse... sen safi aşk mışsın meğer...