"İhsan ve nimetleriyle Allah'a yönelmeyen, imtihan zinciriyle O'na doğru çekilir."

Böyle söylüyor Atâullah İskenderî, Hikem-i Ataiyye isimli kitabında.

İhsan ve nimetlere bu kadar çok muhatap olduğumuz, bolluk ve bereketin her köşeden adeta fışkırdığı bir zaman diliminde yaşıyoruz.

Nimetler şükre kapı açmıyorsa, nimet olmaktan çıkar bir cezaya dönüşür de fark edemeyiz. Bir evimiz olur, güzel eşyalarımız olur, boy boy evlatlarımız olur, neşeyle dolup taşar evlerimiz, sofralarımız coşar, ama şükür ve ibadet kapısı açık değilse, hakkını veremiyorsak sahip olduklarımızın, işte o zaman imtihan zincirleri bizi O'na doğru çekmeye başlar. Böyle olması da başka bir ihsan ve nimettir aslında.

Yine de öyle olur ki, imtihanın içindeyken dahi insan toparlanamaz, yapması gerekenleri yapamaz, dili zikre, gönlü mânâya ve tefekküre yönelemez. Dil alışkın değilse tesbihe, kalp alışkın değilse yalvarıp yakarmaya, gövde talimli değilse rükuya ve secdeye, son nefeste şehadet getiremez gibi donar kalır insan.

Bütün nimetler bir şaşkınlığa dönüşür çöker üzerine, ne yapacağını bilemez olursun...

Kaç ayet var ezberimizde, kaç Peygamber duası, kaç Peygamber hatırası ve kaç hikmetli söz yer etti hayatımızda bugüne kadar. Okumaya anlatmaya başlasak kaç dakikada biter O'na dair bildiklerimiz. Dünya işlerine ait ezberlerimiz ne kadar da çok ve kuvvetli oysa. Kaç şarkı var ezberimizde, kaç isim televizyonlardan. Saatlerce konuşabilecek kadar çoklar dimağımızda...

İmtihan zincirleriyle Hakka doğru çekilmeden önce, ihsan ve nimetleriyle O'na yönelmek her zamankinden daha da önemli artık...

İçindeki şımarık ve uslanmaz çocuğu susturmalısın! Büyüme zamanın gelmedi mi? Unutma, ya ihsan ve nimetlerin hakkını vererek, ya da imtihan zincirleriyle büyüyeceksin!

Sen seç yolunu, ama bir an önce, daha fazla gecikmeden!..

İnsan kendini aciz bir dilenci olarak görürse, sultanın kapısında ona verilenleri de büyük bir bahşiş olarak algılıyor.

Lâyık olmadığımız o kadar çok nimetlerle donatıldık ki, şükrederken bile hicap duyuyoruz... Çünkü bu konuda aciziz...

Her nefes alıp vermemiz,
Her sabah yeniden uyanmamız
dünyaya tekrar gelmek gibi. İyilik yapmak, iyi olmak veya geçmişi temizlemek için bahsedilen bir fırsat sanki.

Maddî-manevî zenginlik içinde fakir kalan tek şey şükür...

Burası öyle bir tarla ki,

Sahibi senin her ihtiyacını karşılayarak ürün ekmeni sağlıyor. Ona rahmetini indirip bire on, bire yüz, hatta bin veriyor. Tutuyor ona karşılık cennet bahçelerini seriyor ayağının altına.

Ücret üstüne ücret... Şükür üstüne şükür...

Her şeyi bize bağışlıyor. Kendine ayırdığı bir şey yok. İhtiyacı da yok zaten.

Ve bizim, bu kadar cömert olan varlığa şükrümüz bitecek gibi değil.

Çünkü hep arkası geliyor.

Hangi birini saymalı bilmiyorum ki...

Şükredebilmek de bir nimet...

Bu silsile sonsuza kadar gider...

Secdeye varamamak, imtihanın en büyüğü. Neden erimiyor bu kalb neyi bekliyor, cayır cayır yanıp eritilmeyi mi. Ümitvar olmalı mıyım ,adını aklımdan geçirdiğimde içime dolan serinlikten ya da .korkmalımıyım.