Pyramus ve Thisbe Babylon'da yaşayan iki komşu çocuğudur. Aileler hasım oldukları için, bu iki çocuğun görüşmesine de izin vermezler. Fakat duvardaki bir delikten gizlice konuşurlar ve aşık olurlar.

Bir gün, Ninos'un mezarının yakınlarındaki bir dut ağacının altında buluşup kaçmaya karar verirler. Buluşma zamanından önce Thisbe gelir, Phramus’u beklerken; ağzında bir et parçasıyla bir aslan gelir !! Thisbe'yi kovalamaya başlar. Aslan Thisbe'nin şalını yakalar, ama Thisbe kaçmayı başarır. Karnı doyan aslan, şala oynamaya başlar. Tam sırada Pyramus dut ağacının altına varır, Thisbe'nin kanlı şalını görür. Thisbe'nin öldüğünü düşünür, ve onu koruyamamış olmanın verdiği utançla kılıcını çıkarır, kendine saplar.

Thisbe, aslanın kendisini takip etmediğinden emin olduktan sonra saklandığı mağaradan çıkar, ve dut ağacının altına geldiğinde yerde yatmakta olan Pyramus'u görür; dut ağacı kendini öldüren Pyramus'un kanıyla kırmızıya boyanmıştır. Çığlık çığlık ağlayan Thisbe, ne yapacağını bilemeyerek Pyramus'un kendini öldürdüğü kılıcı alır, kendine saplar.

Bunu gören Tanrılar, bu aşkı onurlandırmak için o aşıkların kanıyla aşkın ve tutkunun renginin kırmızıya boyarlar. Karadut meyvesinin lekesi de bu yüzden çıkmazmış ve sadece kendi yaprakları temizlermiş. Pyramus’un kanı, Thisbe’in gözyaşları…. Shakaspeare’in Romeo ve Juliet’ine ilham olan roma masalıdır. Bedri Rahmi Eyüpoğlu’un, Karadut şiirinde anlatmak istediği bekli de buydu.

Ask dediğinde tam bu olsa gerek böyle aşkları duyunca gerçekten mutlu oluyorum