Mart ayı her gelişinde içimde yeniden canlanır yakın tarihin hatıraları. Çanakkale Türküsü eşlik eder her saatime.

Gelibolu'nun tepelerinde; Conkbayırı'nda, Seddülbahir'de, Kocaçimen'de, Arıburnu'nda siperlerde hala canlı duran ama unutulmuş bir ruhun sancıları saplanır durur mideme.

İngiliz keferesinin uçaklardan tohum saçar gibi heryere saçtığı zehirli çiviler batar hala ayaklarıma.

Siperlerde omuz omuza veren ırkı, dili ve cağrafyası farklı gardaşların birlikte ettiği dualar yankılanır kulaklarımda.

Sonra mısralar doluşur avuçlarıma, taşar.

Âkif der;
"Âsım'ın nesli...diyordum ya...nesilmiş gerçek, İşte çiğnetmedi nâmusunu, çiğnetmeyecek"

Âsım'ın kim olduğunu ilk merak edişim gelir aklıma. Asr-ı Saadete yolculuklarım tekrarlanır. O kutlu sahabenin, Âsım bin Sâbit'in yaptığı duayı hatırlatır Çanakkale.

Kimi nişanlıdır, kimisi evli, kiminin elleri kınalıdır, kimi henüz onbeş yaşındadır, düşerler toprağa al al. Düşen bombaların kaldırdığı toprağın altında kalır kimileri, ölmeden mezara koyulmuş gibi.

Çanakkale, acı bir farkına varışın gayretidir. Son nefeste şehadet getirmek endişesine tutulmak gibi, yılların uykusundan uyanmak gibi yürüdüler cephelere, dalga dalga.

Avrupa me/deniyetine hayranlıkla donuklaşmış bir milletin, yine o Avrupa'nın gerçek yüzüyle cephelerde acı tecrübelerle karşılaşması gelir aklıma.

Ne güzel ifade eder Akif;
"Maske yırtılmasa hâlâ bize âfetti o yüz...
Medeniyyet denilen kahbe, hakikat, yüzsüz."

Her mart gelişinde daha da zoruma gider yırtılan maskenin ardındaki o çirkin yüze benzeyen yüzlerimiz.

Oturup ağlasak halimize, taşar denizler.
Oturup ağlasak halimize, dağ taş parçalanır.

Çanakkale deyince cümleler hep kifayetsiz.
Âkif'in şiiri yeter herşeyi anlamaya ve anlatmaya!



Fotoğrafta Osmanlıca, "Allah bizimledir" yazıyor.

O günden bugüne çok şey değişse de düşman değişmiyor. Dün de gözleriyle bizi yiyeceklerdi bugün de. "Su uyur düşman uyumaz". Millî ve manevî değerlerimizi daima diri tutmamız gerekiyor. Bir şeyler yapmak boş durmaktan iyidir.

Düşman tek millettir. Hangi din veya ırktan olursa olsun. Mehmet Akif: “Eski dünya, yeni dünya, bütün akvam-ı beşer.
Kaynıyor kum gibi, tufan gibi, mahşer mi, hakikat mahşer
Çehreler başka, lisanlar, deriler rengarenk,
Sade bir hadise var ortada; vahşetler denk
Kimi Hindu, kimi yamyam, kimi bilmem ne bela” diyerek bunu ne güzel dile getirmiştir.

O günkü düşmanlar, yalnız birkaç devletten ibaret olmayıp, karşımızda bütün dünya vardı sanki. Düşman donanması, II. Dünya Savaşı’na kadar, dünyanın gördüğü en büyük ve en modern donanmasıydı. Hal böyle iken kazanılan zaferin değeri daha iyi anlaşılır. Zira bu savaş, yenilmez sayılanların galibiyetidir. Çanakkale’ de tarihin kaydettiği en büyük ve en kanlı savunma savaşları verilmiştir. Hem de kimsenin gözüne kıstırmadığı bu insanlarla ve daha bizim bilmediğimiz ne "gizli kahramanlarla"...

Hatta düşman şöyle bir cümle kurmuştur "Anlamıyor musunuz, biz Çanakkale'de Türklerle değil, Tanrı'yla harbettik ve herhalde yenildik." Kudretine kurban olduğum Allahım! Sana nasıl hamdetmeli?!!!!

Ya bütün bu yaşanmışlıklara rağmen;

215 kg'lık mermiyi kaldırıp topun ağzına veren, koca bir düşman donanmasının kağıttan gemi gibi batmasına sebep olan Seyit Onbaşı'nın "iman gücünü"; bazı şeyleri kaldırmaktan aciz kalıp, hüzne dolan yüreğime nasıl anlatayım?!

Kuru ekmek ve şekersiz üzüm hoşafı ile açlığını yatıştırıp, sanki kırk yıldır denizciymiş gibi Çanakkale'de destan yazan Anadolu insanını bizim doymak bilmeyen veya her şeye bi bahane bulup yemeye tenezzül etmeyen kibirli nefsimize nasıl anlatayım?!!!

#ÇanakkaleGeçilmez

"Gelibolu'yu 2.5 cm. metal ile kaplayacak kadar mermi sarf ettik.
Fakat yine de başaramadık. İnanılır gibi değildi.
Türkler - bombardımandan sonra artık burada karınca bile yasayamaz - dediğimiz yerden çıkıp bize ateş ettiler."

Ian Hamilton - (İşgal kuvvetleri Başkomutanı)

İşte o bombardıman mermileri.

Komutanım benim tüfek bozulmuş tetik basmıyor diyen askere; yüzbaşı Tüfek sağlam oğlum senin parmağın kopmuş denilen kahramanlık destanıdır Çanakkale Çanakkale Geçilmez 18 mart Çanakkale zaferi

🇹🇷BİR DESTANDIR ÇANAKKALE🇹🇷
Çanakkale'nin Asıl ve Asil Kahramanları

Bir Resmin Gerçek Hikayesi:
Lütfen resme dikkatle bakın,
Sene 1915... Bir tren, Bilecik İstasyonunda beklemektedir. Sevkiyat subaylarından Abdülkadir Bey, vagonların arasında sessiz, hareketsiz bir gölge görür. Merakla ve şüpheyle yaklaşır. O anda çakan şimşeğin aydınlığında şunlara şahit olur: Ak saçlı, beli bükülmüş, soluk benizli, başı beyaz yaşmaklı ihtiyar bir Türk anası, çakılmış gibi orada duruyor. Yağmurdan sırılsıklam olmasına rağmen, huşû içinde beklemektedir. Anadolu’nun cefakâr, vefa timsali ve sabırlı anası ile Abdülkadir Bey arasında şu konuşma geçer:
- Valideciğim, yağmurun altında niye böyle
bekliyorsun?
- Trende oğlum var. Onu selametlemeye
geldim.
- Oğlun kimdir, nerelisiniz?
- Söğüt’ün Akgünlü köyünden Mehmedoğlu
Hüseyin.
- Onu görmek ister misin, çağırayım mı?
- Sana dua ederim. Ona bir çift sözüm var.
Hüseyin, kısa zamanda bulunup getirilir. Elini öpen oğlunu bağrına basan ana, ona son olarak şu nasihati yapar:
-Hüseyin’im, yiğit oğlum benim!.. Dayın Şıpka’da, baban Dömeke’de, ağaların Çanakkale’de şehit düştüler. Bak son yongam sensin. Eğer minarelerden ezan sesi kesilecekse, caminin kandilleri sönecekse sütüm sana helal olmasın! Öl de köye dönme. Yolun Şıpka’ya düşerse dayının ruhuna bir Fatiha okumayı unutma. Haydi oğul! Allah yolunu açık etsin.
Hüseyin, anacığının elini öptü; ancak bunun son öpüşü olduğunu nereden bilebilirdi ki!..🥺 Yaşlı gözlerle oğluna bakan bu ana,🥺 son evladını da dualarla bu şekilde cepheye uğurladı...

İşte aşağıdaki resim bu abidevi kahramanlığın, din ve millet, vatan muhibbanının günümüze kalmış, kalp burkan içli bir hatırasıdır.🥺 "Oğlum sende bizim İsmail'imizsin, seni Allah için vatan için kurban gönderiyoruz" diyerek evladını şehit verip, 14 yaşındaki son evladını cepheye uğurlayan ellerinden öpülesi anamız.
Şu garibanlıga bakın, 🥺
Üstte yok, 🥺
Elde yok, 🥺
Ayakta yok. 🥺

Azmin ve imanın her türlü güce galebe çaldığı, tarihte eşine az rastlanan, namusu, vatanı ve milletinin bekası için gözlerini kırpmadan canlarını veren yüz binlerce kahramanın eseri Çanakkale Zaferi ile 106 yıl önce destan yazan tüm kahramanlarını bir kalbi buruklukla, rahmet ve minnetle yad ediyoruz.

BAZI BORÇLAR ÖDENMEZ
🇹🇷🇹🇷🇹🇷🇹🇷🇹🇷🇹🇷🇹🇷

🤲🕋Cumanın feyzi bereketi üzerinize olsun cümleten hayırlı cumalar olsun 🤲🕋