Said Nursi, yedi çocuklu bir ailenin dördüncü çocuğuydu. Üç erkek, üç de kız
kardeşi vardı. İsimleri, doğum sırasına göre şöyle ydi: Duriye, Hanım, Abdullah,
Mehmed, Abdülmecid ve Mercan.
Mirza Efendi, bütün çocuklarını okutmuştu. Hepsi de çevrelerinde âlim olarak
biliniyorlardı. Bütün kardeşlerin de çok ibretli hayat öyküleri vardı.
En büyükleri Duriye Hanım, irmakta boğularak şehit olmuştu. Duriye Hanım'ın
oğlu Ubeyd de, dayısı Bediüzzaman Said Nursi'yle birlikte Ruslara karşı savaşırken
şehit düşmüştü.
İkinci çocuk Hanım ise, tanınmış bir ålim olan Molla Said Efendi'yle evlenerek
Şam'a yerleşmişti. Hanım'ın ilmi o kadar büyüktü ki, medrese hocası olan eşine
derslerde sürekli yardım ediyor ve bilemediği konularda rehberlik yapıyordu. Bu
yüzden kendisine “Alime Hanım" deniliyordu.
Şam medresesinin bu iki büyük hocası, Mekke'de hac yaparken, Kabe tavafi
sırasında birlikte vefat etmişlerdi.
Üçüncü kardeş Abdullah Efendi de, çevrenin çok büyük saygı duyduğu bir âlimdi.
Aynı zamanda Bediüzzaman Said Nursî'nin de ilk hocalarından birisiydi.Sayısız
talebe yetiştiren Abdullah Efendi, bir cuma gecesi namaz kılarken, seccadesi
başında Hakk'ın rahmetine kavuşmuştu. Oğlu Abdurrahman ise, Bediüzzaman Said
Nursî'nin en sevdiği talebesi olarak, çok büyük ve hayırlı hizmetlerde bulunmuştu.
Ailenin beşinci çocuğu olan Mehmed ise, 1951 yılında Nurs Köyünde rahmetli
olmuştu. İnsanlar arasında çok sevilen Mehmed, fakiri ve yoksulu doyurup
korumakla tanınmıştı.
Mirza Efendi'nin ålim çocuklarından bir diğeri de, Abdülmecid Efendidir. Yurdun
çeşitli yerlerinde müftülük ve din dersi öğretmenliği yapan Abdülmecid Nursî,
Türkiye'de tanınan önemli âlimlerden birisidir.Yetiştirdiği öğrencilerle gönüllerde
yaşayan bu müstesna insan, 1967 yılında Hakk'ın rahmetine kavuşmuştur. Mezarı
Konya'dadır.
Ailenin en küçük çocuğu Mercan Hanım ise, kendi evinde ömrünün sonuna kadar
öğrenci yetiştirmiştir. Vefat tarihi tam olarak bilinmemektedir.
Ailenin birbirinden üstün bu değerli bireyleri arasında, Bediüzzaman Said
Nursi'nin çok önemli bir yeri vardı.
Daha küçük yaşlarda, her şeyi sorgulayan, her şeyin sebebini öğrenmeye çalışan
eşsiz kabiliyeti yüzünden sohbetleri çok se verdi. Özellikle de annesi Nuriye
Hanım'ın anlattığı "İyilik-güzellik" öykülerine ve Abdülkadir Geylani Hazretleriyle
alâkalı hikâyelere büyük ilgi duyardı.
Kendisini, Abdülkadir Geylanî Hazretlerine öylesine kaptırmıştı ki, onu hep
hayalinde gezdirir, rüyasında görür, sanki onunla arkadaşlık ederdi.
Bir gün elindeki cevizleri kaybeden Küçük Said, bunları aramış bulamamıştı. Aklına
Abdülkadir Geylanî Hazretlerini getirip;
"Ya Şeyh" dedi. "Sana bir Fatiha, benim cevizimi buldur."
Ve ardından cevizlerini buldu.
Bu olaylar Küçük Said'in çok büyük bir ruha sahip olduğunu, gelecekle ilgili büyük
hayaller kurduğunu göstermektedir.
0, çocuk yaşında, büyük insanlarm dünyasma girmeyi başarmıştı. Bu da Küçük
Said'in aile içindeki farkını ortaya koyuyordu.

Alıntı...