Kıyametin kopmasına yakın gelecek olan Dabbetü'l Arz

[Skoda]

Dabbetü’l-Arz

Kıyâmetin Kopmasına Yakın Bir Zamanda Gelecek Olan ve Adına Dabbetü’l-Arz Denilen Yüce Allah’ın Yaratacağı Bir Hayvan Olacaktır. O Hayvanın da Ayakları ve Tüyleri Olacaktır. Uzunluğu Altmış Kol Boyudur Her Hayvandan Bir Örnek Vardır Üzerinde. Mekke-i Mükerreme’de, Bir Cum’a Gecesi Safâ Tepesi Yarılıp, Oradan Ortaya Çıkacaktır. O Sırada Halk, Minâ’ya Gitmeye Çalışacaklardır.

Dabbetü’l-Arz’ın, Kâbe’ye Bitişik Olan Hicr-i İsmâil’den Çıkacağına Dâir Rivâyet de Bulunmaktadır. Elinde Mûsâ Aleyhisselâm’ın Asâsı ile Süleyman Aleyhisselâm’ın Mührü Bulunacaktır. Ona Ulaşmak İsteyen Arkasından Yetişemez, Önünden Kaçıp Kurtulmak İsteyen de Kaçıp Kurtulamaz. Asâ ile Mü’minlerin Alnına Dokunur, “İşte Mü’min” Diye Yazılır. Yüzük (Mühür) ile de Kâfirlerin Yüzlerini Mühürler ve Herkes Onu Rahatlıkla Görür.

Hadîs Âlimi Hâkim, Müstedrek’in Sonunda, Ebû Hureyre Radiyallâhû Anh’dan Bir Hadîs-i Şerif Rivâyet Eder. O Hadîs-i Şerife Göre Dabbetü’l-Arz Son Asırda Üç Defa Ortaya Çıkar. Bir Defasında Arabistan Dışında Görülür ve O Görülüş Sırasında Mekke’ye Uğramaz.

Aradan Uzun Zaman Geçtikten Sonra Bir Daha Görülür ki, Yukarıda Bahsedildiği Üzere Safâ veyâ Hicr’den Çıkar ve Bir Müddet Sonra Yine Kaybolur.

Üçüncü Defa Büyük Bir Mescîd İçerisinde Görülür. Cemaâtin Bir Kısmı Ondan Kaçarlar, Bir Kısmı da Ondan Kaçılmayacağını Bildikleri İçin Yanına Yaklaşırlar O da Müslümanların Üzerindeki Kiri Pası Alır, Yüzlerini Cilâlar. Yüzlerindeki Parlaklık da Uzaklardan Görülür. Son Gelişinde Yeryüzünü Dolaşmaya Çıkar. Bir Yerde, Bir Kişi Kendisinden Korktuğu İçin Hemen Namaza Durur. O da Yanına Gelip Ona İltifâtta Bulunur, Yüzünü Nûrlandırıp Yanından Ayrılır.

Gittiği Her Yerde Müslümanlarla Kâfirleri Vurduğu Mühürlerle Belli Eder. İnsanlarla İç İçe Yaşar. Süheylî Rivâyet Etti ki, Mûsâ Aleyhisselâm Bir Gün Yüce Allah’a:

▬ “Allah’ım! Son Zamanda Gelip İnsanlarla Konuşacak Olan Dabbetü’l-Arz’ı Bana Göster?”

Diye Niyâzda Bulundu. Yüce Allah da Onu Yerden Çıkarıp Mûsâ Aleyhisselâm’a Gösterdi. Mûsâ Aleyhisselâm Onu Görünce Korkudan Feryâd Etmeye Başladı ve Yüce Allah’ın Onu Hemen Yerine Göndermesini Niyâz Eyledi. O da Onu Yerine Gönderdi.

Hadîs-i Şerifte Bildirildiğine Göre, Kıyâmetin Kopmasından Önce Meydana Gelecek On Büyük Alâmetin İlki Dabbetü’l-Arz’ın Çıkması, İkincisi de Güneşin Batıdan Doğmasıdır.

Bu Konudaki Bir Başka Rivâyette, Dabbetü’l-Arz’ın Yerden Çıkması, Güneşin Batıdan Doğması ve Deccal’ın Çıkması Hâdiselerinden Hangisinin Önce Meydana Çıkacağı Hakkında Bir Açıklık Bulunmadığı Belirtilmiştir.

Kur’an-ı Kerîm’in, Dabbe ile İlgili Âyetinin Tefsirinde, Tefsir Âlimleri Değişik Görüşler İleri Sürmüşlerdir. Yüce Allah Bu Âyet-i Kerîmede Şöyle Buyuruyor:

“...ve İzâ Vekaal Kavlü Aleyhim Ahracnâ Lehüm Dâbbeten Minel Erdı Tükellimühüm Ennen Nâse Kânû Bi Âyâtinâ Lâ Yûkınûn...”

Yani: “…Onlar Hakkındaki Söz Gerçekleştiği (Yaklaştığı) Zaman, Bunlar İçin Bir Dabbe Çıkarırız ki, Bu Onlara, İnsanların Âyetlerimize Kesin Bir Îmân Getirmemiş Olduklarını Söyler...”

[Neml Sûresi, 82]

Dabbetü’l-Arz İnsanlara Mü’min veyâ Kâfir Olduklarını Yüzlerine Haykıracak Bir Hayvandır.

Hazreti Ali Kerremallâhû Vechehu, Dabbetü’l-Arz’ın Yılan Gibi Bir Yaratık Olmasına Rağmen Kuyruğunun Bulunmadığını Söylemiştir.

İbn-i Cerir Taberî, Zübeyr Radiyallâhû Anh’dan Nâklen Şöyle Rivâyet Eder; Dabbetü’l-Arz’ın Başı Öküz Başı Gibidir. Gözleri Domuz Gözüne Benzer. Kulakları Fil Kulağı Gibidir. Boynuzu ise Yaban Keçisi Boynuzunu Ândırmaktadır. Göğsü Aslan Göğsü Gibi, Rengi Kaplana Benzemektedir. Ayakları ise Deve Ayağına Benzer. Yüzü İnsan Yüzü Gibi Olup, Diğer Tarafları Kuşlara Benzemektedir.

Bir Kimse İçin Bir Hayvan Verilmesi Vâsiyet Edilse, Cinsi Belirtilmeyen Hayvan At, Katır veyâ Eşek Olarak Değerlendirilir. Hayvan Kelimesinin Karşılığı Olan Dabbe, Ayaklarını Basarak Yeryüzünde Yürüyen Hayvan Demektir.

Bir Hayvana Gereksiz Yere Binip Üzerinden İnmemek Mekrûhtur. Ancak İhtiyaç Hâlinde Binilmelidir. Ebû Hureyre Radiyallâhû Anh’dan Rivâyet Olunan Bir Hadîs-i Şerifte, Allah Rasülu Sallallâhû Aleyhi ve Sellem Efendimiz Şöyle Buyurmuştur; Hayvanlarınızın Sırtını Koltuk Yapmaktan Sakının. Onların Üzerinde iken İşlerinizi Görmeyiniz. Bilesiniz ki Yüce Allah; At, Katır, Eşek ve Deve Gibi Hayvanları Sizin Hizmetleriniz İçin Emrinize Verdi. Onlar Sizi Ulaşmakta Zorluk Çektiğiniz Uzaklıklara Sırtlarında Taşırlar. Yüce Allah Yeryüzünü Size Karargâh Eyledi. İşlerinizi Onun Üzerinde Görün.

Gerektiğinde Hayvan Üzerinde Binili Olarak İş Görmekte Bir Sakınca Yoktur. Müslim’in, Ümmül Husayn el-Humusiyye Radiyallâhû Anhâ’dan Rivâyet Ettiği Bir Hadîs-i Şerifte Ümmül Husayn Şöyle Dedi; Vedâ Haccında, Ben de Rasülullah Sallallâhû Aleyhi ve Sellem ile Birlikte Bulundum. Baktım ki Bir Kişi, Rasülullah Aleyhisselâm’ın Bindiği Devenin Yularını Tutmuş, Bir Kişi de Elbisesini Kaldırıp Rasülullah Aleyhisselâm’ın Serinlemesi İçin Yardımcı Olmada, O Sırada Aleyhisselâtû Vesselâm da Devesinin Üzerinde Bulunmaktadır. Akabe Cemresinde Taş Atıncaya Kadar Hep Böyle Devam Etti.

Bâzen de Hayvan Üzerinde Binili Kalmak İbâdet Olmaktadır. Şöyle ki; Arafat’ta Vakfe Sırasında Deve Üzerinde Vakfe Yapmak Mendubdur. Düşmanla Yapılan Savaş Sırasında At Üzerinde Düşmanı Bekleyip Karşılamak Vâcibdir. Nöbet Sırasında Gerektiğinde Hayvan Sırtında Nöbet Tutmak da Vâcib Bir Mecburiyettir.

[Hayatül Hayevan(dan)]