Alıntı:
ali01 Nickli Üyeden Alıntı
(Mesaj 580633)
Erkeklerin saçlarını boyatmasi neden günah saçlarım dökülüyor arada bende sık gözüksün diye boyayı yaptırıyorum
|
Hz. Peygamber (s.a.s) döneminde Yahudi ve Hıristiyanlar, özellikle bunlardan dinlerine bağlı görünen ruhban sınıfı (din adamları), güzel görünme ve süslenmenin ibadetle uyuşmadığını zannederek saç ve sakalı boyayıp asıl rengini değiştirmekten kaçınırlardı. Oysa Hz. Peygamber (s.a.s) Müslümanların her yönden bağımsız bir kişiliğe sahip olmalarını istediği için başka bir topluluğu taklit etmeyi yasaklamıştır. Ebu Hureyre’nin (r.a) rivâyet ettiği bir hadis-i şerifte Hz. Peygamber (s.a.s) şöyle buyurmuştur: “Yahudi ve Hıristiyanlar saç boyamazlar, siz onlara uymayınız.” Sahabenin özel yaşantısından da anlaşılacağı gibi, Hz. Peygamber’in (s.a.s) bu emri mecburiyet ifade etmez. Zira meselâ Hz. Ebû Bekir ve Hz. Ömer gibi bazı büyük sahabeler saçlarını boyatmışlar, Hz. Ali ve Kâ’b b. Enes gibi sahabeler de boyatmamışlar, Hz. Peygamber (s.a.s) de onara karışmamıştır.Ancak şâyet saç boyanacaksa; İslâm dinine göre bu boyama hangi renk ve ne ile olmalıdır, siyah da dâhil, her renge boyanabilir mi, yoksa özellikle siyahtan kaçınılmalı mıdır, gibi sorular akla gelebilir. Nitekim bu konu ilim adamları tarafından da sıkça tartışılmıştır. Gerçek şu ki; çok yaşlandığı için saçı ağarmış bir insanın, saçını ve sakalını bu ilerlemiş yaştan sonra siyaha boyatması çirkin kaçar. Zaten o ilerlemiş yaşta siyah saç da ona yakışmaz. Bunun için Mekke fethedildiği gün, Hz. Ebû Bekir (r.a) sırtına bindirdiği babası Ebû Kuhâfe’yi getirip peygamberimizin önüne koyduğu zaman, Hz. Peygamber (s.a s) onun, çiçek açmış, yaprağı ve çiçeği bembeyaz olan bir ota benzeyen başına baktı ve “Bunu başka renge boyayınız, fakat siyahtan da kaçınınız” buyurmuştur. Fakat Ebû Kuhafe gibi çok yaşlı olmayan kimselerin saçlarını siyaha boyamalarında bir sakınca yoktur. Zührî ve benzerleri, “genç yaşlarda yüzümüz taze olduğu zamanlarda, gerek görürsek saçımızı siyaha boyardık. Yaşımız, yüzümüz ve dişlerimiz tazeliğini kaybedince de siyaha boyamaktan kaçınırdık” demişlerdir.Genellikle İslâm hukukçuları, kadınların, saçlarını siyah renge boyamalarında bir sakınca görmemişlerdir. Fakat erkeklerin, beyazlaşmış saçlarını siyaha boyayıp boyayamayacakları konusunda geçmişteki İslâm hukukçuları arsında bir görüş birliği oluşamamıştır. Bunlardan bazıları, meselâ sahabelerden Hz. Ebû Bekir, Ömer, Sa’d b. Ebî Vakkas, Ukbe b. Âmir, Hz. Hasan ve Hz. Hüseyin ile Cerir ve benzerleri beyazlaşmış saçın siyaha boyanmasına izin vermişler, Hz. Ali, Ubey, Enes gibi diğer bazıları ise sadece savaşa ve cihada çıkıldığı zamanlarda, düşmana genç görünmek için siyaha boyama iznini vermişler, diğer zamanlarda ise bu izni vermemişlerdir. Ebû Zerrin rivâyet ettiği bir hadis-i şerifte Hz. Peygamber (s.a.s) “Saçınızın beyazlığını değiştirmek için kullandığınız maddelerin en iyisi; kına ve ketem’dir” buyurmuştur. Meselâ Hz. Ebû Bekir saçını kına ve ketemle, Hz. Ömer de yalnız saf kına ile boyamıştır. Ketem, eskiden saçı boyamakta kullanılan ve kendisinden mürekkep elde edilen bir bitkidir. Daha çok Afrika’da, Yemen’de ve sıcak bölgelerde yetişir. Boyasının rengi, kınaya benzer, kırmızıya yakın siyahtır.Bazı İslâm hukukçularına göre, savaş hali olsun veya olmasın, saçın beyazlaşması durumunda onun çirkinliğini gidermek müstehaptır, savaş hali dışındaki durumlarda siyah ile boyamak ise mekruhtur. Ancak Hz. Peygamber’in (s.a.s) saçını boyatmadığı bilinmektedir. Çünkü onun vefat ettiği zamana kadar saçında ve sakalında bulunan beyaz saçların toplam sayısı sadece on yedi teldir. Bunun için O’nun saçını boyatma ihtiyacı olmamıştı.Diğer taraftan erkeğin, kendi eşi karşısında süslü görünmesi için saçını siyaha boyatması, bilim adamlarının çoğunluğuna göre mekruh, bazılarına göre ise mekruh bile değildir. Nitekim Hanefî mezhebinin önemli hukukçusu Ebû Yusuf’un, “eşimin benim karşımda süslü görünmesi nasıl bana hoş geliyorsa, benim de onun karşısında süslü ve şık görünmem onun hoşuna gider”( İbni Âbidîn; Raddu’l-Muhtâr ale’d-Durri’l-Muhtâr, c, 6, s 422.) şeklindeki yorumu dikkat çekicidir. Ebû Yusuf dışındaki pek çok İslâm hukukçusunun da görüşü aynı yöndedir.
