Uyanmak için uyuduğunun farkında olmak
 

*Sessizlik kişinin uyandığı yerdir ve gürültülü zihin ise kişinin uyuya kaldığı yerdir. Eğer zihnin gevezelik etmeye devam ederse uyuyorsun. Sessizce otururken zihin kaybolursa ve sen kuşların gevezeliklerini duyabilirsen ve içerde zihinsizsen; bir sessizlik... kuşun bu ıslığı, ötüşü ve zihinsizlik kafanda işliyor, tam sessizlik.. o zaman farkındalık içinde yükselir. O dışardan gelmez, içinden yükselir, içinde gelişir. Aksi halde unutma: Uyuyorsun.

*Öyleyse yapılması gereken tüm şey tekrar bilinçli olmak ve zihni kaybetmektir. Sisteminde bilgi olarak topladığın şeyleri çöpe atmak zorundasın. Seni uykuda tutan şey bilgidir; dolayısıyla bir insan ne kadar çok bilgiliyse o kadar çok uykudadır

*Ben hiç vazgeçme sözcüğünü kullanmam. Ben, sevinç içinde hayatın, dünyanın güzelliklerinin, varoluşun sonsuz mutluluğunun tadını çıkart diyorum; her şeyin tadını çıkart

*Uykuda yaşıyorsun; o yüzden tökezliyorsun, yapmak istemediğin şeyleri yapıp duruyorsun. Yapmamaya karar verdiğin şeyleri yapıp duruyorsun. Doğru olmadığını bildiğin şeyleri yapmaya devam ediyorsun ve doğru olduğunu bildiğin şeyleri yapmıyorsun

*Bilinçaltı, toplumun sende bastırdığı, ifade etmene izin vermediği senin bireysel bilinçaltındır.Dolayısıyla geceleyin arka kapıdan rüyalarına girer.

Bende yanlış ve doğru kavramı yok soru cevap kavramı yok sessizlik aldı başını gidiyor bakalım bu gidiş nereye olacak bütünün hayrına olsun inşallah

Gözunuzle gordugunuz herseyin ,halin e durumun ustune perde cekin yokmuscasina ortada gercek sen kaliyor.her hâlin olusuna izin vermekle basliyor, ne olursa olsuna ama hep iyi beklenti degil.teslimiyet bildigin filmi tekrar izlemek gibi.bir cerrah gibi bakmak.gelen acil hastaya bizler gibi ayy eyajlar olsun ne olmys buna ne olucak simdi. demiyor.bilgece önce gözlemliyor vakur bir sekilde,sonra gerekeni yapiyor hic acele de etmeden.duygu kullanmiyor ya da etkisine girmiyor.sonucu da birakiyor.teslimiyet.hayata bakisimiz böyle bilgece deneyimlemeye calisarak kolaylasiyor.sevgiler..

Mühim olan bilincin uyandığı yerdir.

Uyanmak kademe kademe gerçekleşen bir olaydır. Ve bir çok götürüsü olur haliyle. Ancak götürüleri zaten ihtiyacımız olmayan şeylerdir..Yalnızlık kavramı ise henüz uyanmamış zihinlerin bir illuzyonudur. Kimsenin sizi anlamıyor olması yalnızlık değildir mesela. Farkındalığınız artmadan önce de sizi kimse anlamıyordu zaten, ki anlamıyorlar diye de kabahatli değildirler, zamanları gelmemiştir henüz o kadar.
-Uyanmaya başlayan insan ilk başlarda bazı hatalara düşer; uyuyanlara acımak ve başkalarını da uyandırmaya çalışmak gibi. Oysa herkesin uyanma şekli ve zamanı kendisine mahfuzdur. Bizler ancak tohumları eker ve işi zamana havale ederiz.
-Aydınlanmış zihin, olan biten her şeyin devasa ve bilinçli bir düzenin bir parçası olduğunu, evrende iyi, kötü, doğru veya yanlış diye kavramlar olmadığını anlar. Tabi ki bu noktaya gelene kadar bazı acılar çekeriz ama inanınız bana aslına bakacak olursak acı diye de bir şey de yoktur. Egomuz ve bağımlılıklarımız artı sistem ve toplum tarafından şartlandırılmışlıklarımızın oluşturduğu beklentilerimizdir bize acı zannını yaşatan..
-Kavrayış kapasitesi artan zihin evrenle bir bütün olduğunu deneyimlemeye başlar zamanla. Mesafelerin hiç önemi kalmaz. Kendinizi tek başınıza hissettiğiniz zaman etrafınıza baktığınızda tüm evrenin şekilden şekile girmiş vaziyette size eşlik ettiğini görür hale gelirsiniz.
-Sevgi kelimesinin aslında kör bir bağımlılık, Aşk kelimesinin ise saplantılı bir tutku ve her ikisinin de hormonal kaynaklı olduğunu farkedersiniz mesela. Bu iki tehlikeli duygu hali bizleri sahiplenmeye yönlendirir ki asıl facia burada başlar.
Geriye tek bir mutlak duygu kalır; kavrayışın yarattığı "Şefkat". Ve şefkat; her şeyin "bilmesek de, anlamasak da" bir sebebi olduğunu deneyimlemeye başlamış olduğumuzdan dolayıdır ki hiç bir şey için acı çekmez üzülmez ve olan biten her şeyi ayırd etmeksizin kucaklar ve hayatla uyum içerisinde akar hale gelmemizi sağlar. Bu hal insanda huzur'u oluşturur ve ardından neş'e gelir doğal olarak.