insanlaşmak

[PEKMEZ]

Değerli arkadaşlarımı, canlarımı, sevgi ve saygıyla selamlıyorum.

Işık kaydımızı yapıp ışık sahrasına geçtik sayılır artık. Bizim için ufkun ötesinde dolaşmak vacib oldu bizlere. Bunu açık ve seçik belki anlıyoruz. Alemlerin Rabbi olan İnsanla, insansılarla değil haşa bir tek yaşama. Bu ölüme doğuştur. Ölür, yaşar ve sonraki yaşamadır. O hep yarattığı ile yaşar.

İnsanlık İlimdir. Bizden istenen, doğanın kültü olup yaşamak. Dağlar bizleri dinler hep. Bizleri saygıyla kucaklayan dostlar der ki "bir ve beraber olma dönemi başlıyor." "Yargılamayacağız kimseyi bundan sonra." Kötülük önlenir ama kırıcılık önlenmez. Şüphe yok ki insan kaynak ilimdir. Fakat kendini dinlemelidir. İnsan kendini haketmedikçe dinleyemez. Bu kesin kuraldır ve bütün kötülükleri yaşar ve lakin neden yaşadığını anlayamaz. Acabalarla kendisini sorgular. Biliriz ki yaşanan her neyse hak edilendir. Ama hak etmediğimiz mutlaksa hak edip hologramları aşıp hakkımız olanı elde edelim. Bütün mesele işte budur. İşin özü budur. Hakkımızı elde etmemizdir. Hakkımızı almamızdır.

Öz görevimiz İnsanlıktır. Açalım kapıları izleyelim insanı. İnsan ışık sahrası kadar ulu bir sahadır. Kadı, adaletin simgesidir. Ama gerçek Kadı İnsandır. Olgun başaklar tohumlanır yarınlara. Hasat olur. Kul olur. Olgun başaklar derler ki "öteki yoktur."

"Huzur verin ki huzur bulun." "Kimleri kırdınsa mutlaka halik olun ve onunla kucaklaşın" diyor bilgelerimiz.

Hatırlar mısınız bizlere dendi ki "vezneler vardır yaşamda." Hepimiz o veznelere ziya olup varırız. Geçiş içindir bu vezneler. Gideriz bize sorulur. Niye geldin? Denilir ki cevap veririz; "Aklın kalemiyiz, geçebilir miyiz diye sorarlar bize ve denir ki "geçebilmen için aklın kaleminizi hak teklikle kontrol etmen gerekir." Sen o kontrolü kurabildin mi? Kurabilmişsen buyur geç. Ama ya kuramamışsan? Ölüsün sen. Ölü olduğunu bil. Yaşamı haket ve kodla. Sorumlu olduğunu bil ve yoğunluğu kontrol edip sonra gel. İşte o gün geçebileceksin. Ama bugün geçiş yok.

Allah’ın kalemi tektir. Tartışmasız bir husustur. Daha doğrusu bilgi tektir ve kaynaktır. Ama ona ulaşmanın yolları, yöntemleri çoktur ve çeşitlidir. Nereye gidersen git, doğu da batı da kuzey de güney de yetkin insanın ruhu Allah’ın kalemi niteliğindedir. O özelliktedir. Saklı bilgi olan levhi mahfuz insanın gönlündedir. "Göz nereye bakar gönül oraya akar." Öyle derler. "Ben sevgiyim" diyelim ama "aklın kalemi olan sevgiyim" diyelim.

Bedeni kodlanmış olan, yaşamı koklanmış olan rahmi kapıda kervan her kim varsa bende bendir. Tüm zamanların sahrasıdır diye seslenelim insana seslenelim. Çiçekleri açmış bir bahçede oyalanmak insanı tefekküre sevkeder. Hatta onu inançlı biri yapar. Sürekli baştan başlayan bir Yaradana yönlendirir. Dağları, taşları, tüm yaradılmışları sevmek hele hele bitkileri sevmek nebatatı sevmek "bende bendir" diyen insan senin işin sevmek. Özen göstermek ve beklemek, sabretmek ve yine sabretmek.

Birdenbire çiçek açar mı ağaç? Meyve verir mi hemen? Onu sen değil, o bitki biliyor. Daha ötesini isteyen sevdiğini kaybeder. Düşünürlerden biri bahçede çalışmaya başladığından beri zamanı başka türlü algılıyorum, önümüzdeki bahara kadar geçecek zaman sonsuzluk gibi geliyor bana. Yaz sonsuz uzak bana ve arkasından da ilave ediyor; Bahçe tecrübe ettiğim şey yaşamın büyüsüdür. Bilmecesidir ve sırrıdır sırlarla dolu olan kapıdır.

Sevgili dostlar, sultanlar, işte bizim bahçemiz de işte bu masadır. Bu güzel yoğunluktur. İşte öyle olsun. Öyle olsun. Amin.