Şeddad bin Evs’den rivayete göre Nebiyy-i Ekrem şöyle buyurmuşlardır:

“İstiğfârın en üstünü kulun şöyle demesidir:

seyyudul istigfar


Cübbeli ahmet hocanın yazışı:
Allâhümme ente rabbî lâ ilâhe illâ ente halaqtenî ve ene abdüke ve ene alâ ahdike ve va'dike mesteta't. Eûzü bike min şerri mâ sana't. Ebû-u leke bi ni'metike aleyye ve ebû-u leke bi zenbî fağfirlî feinnehû lâ yağfiruzzünûbe illâ ent.





Anlamı: «Allah’ım! Sen benim Rabbimsin. Sen’den başka ibâdete lâyık ilâh yoktur. Beni Sen yarattın. Ben Sen’in kulunum. Ezelde Sana verdiğim sözümde ve vaadimde hâlâ gücüm yettiğince durmaktayım. İşlediğim kusurların şerrinden Sana sığınırım. Bana lutfettiğin nîmetleri yüce huzûrunda minnetle anar, günâhımı îtirâf ederim. Beni affet, şüphe yok ki günahları Sen’den başka affedecek yoktur.»”

Resûl-i Ekrem Efendimiz sözlerine devamla şöyle buyurur:

“Her kim, bu Seyyidü’l-İstiğfârı sevâbına ve fazîletine bütün kalbiyle inanarak gündüz okur da o gün akşam olmadan ölürse cennetlik olur. Yine her kim, sevâbına ve fazîletine gönülden inanarak gece okur da sabah olmadan ölürse cennetlik olur.” (Buhârî, Deavât, 2, 16; Ebû Dâvûd, Edeb, 100-101)

Bu duânın hulâsa-i meali:

“Ya Rabb, ben cürm ü kusurlarımı i’tirâf eylerim, tevbe ve istiğfar ederim, ni’metlerinin şükründen âcizim, beni afv ü mağfiret eyle” demektir.

Cübbeli Ahmet hoca hergün sabah akşam okuyor.





Bu istiğfarla ilgili tecrübemi anlatamıcam özel çünkü.