ZOHAR’A GİRİŞ’DEN
Ara durumlar daha ziyade aldatıcı olduğundan, kendimizi ve bizi saran doğa hakkında
en azından bir şeyler anlayabilmek için, Yaratılışın amacı ve nihai durumuyla ilgili açık
bir fikrimiz olmalıdır. Kabalistler, Yaratılışın amacının yaratılan varlıkları en yüksek
hazza getirmek olduğunu ileri sürerler. Bu nedenle Yaratan, ruhları, “alma arzusunu”
yarattı. Ve onları zevkle tamamen doyurmak istediğinden, O’nun haz verme arzusuna
uygun muazzam zevk alma arzusu yarattı.
Öyleyse, ruh zevk alma arzusudur. Bu arzuya uygun olarak da Yaratan’dan haz alır.
Alınan hazzın miktarı onu alma arzusunun derecesi ile ölçülebilir. Varolanların tümü ya
Yaratan’la ilgilidir ya da O’nun Yaradılış’ı ile. Zevk alma arzusunun, ya da ruhların
yaratılışından önce, sadece Yaratan’ın haz verme arzusu vardı. Dolayısıyla, O’nun
arzusuyla aynı çizgide, zevk verme arzusu aynı miktarda zevk alma arzusu yarattı;
ancak özellikleri zıttı.
Sonuç olarak, Yaratan’ın dışında varolan ve yaratılmış tek şey zevk alma arzusuydu.
Dahası, bu arzu tüm dünyaların ve onları dolduran tüm nesnelerin maddesiydi. Ve
Yaratan’dan yayılan haz her şeye yaşam verip yönetir.
Manevi dünyalarda, özellikler ve arzular arasındaki zıtlık iki manevi nesneyi aynı
fiziksel nesnelerin mesafeleri ile bir birinden ayrıldığı gibi ayırır. Dünyamızda, eğer iki
kişi aynı şeyi sever veya nefret ederse, yani tercihleri çakışırsa, onlar için bir birlerine
yakınlar deriz.
Eğer tercihleri ve görüşleri farklıysa, uzaklıkları da tercihleri ve görüşlerinin farklılığı ile
aynı orantıdadır. İnsanlar arasındaki benzerlik fiziksel mesafe değil, “manevi” yakınlık
ile belirlenir. Bir birlerinden nefret edenler iki kutup kadar manevi uzaklıktayken bir
birlerini sevenler bir birlerine tutunurlar ve bütünleşirler.
Haz alma arzusu: Ruh, Yaratan’dan son derece uzaktır çünkü Yaratan’ın haz verme
arzusundan zıttır. Ruhların Yaratan’dan bu uzaklığını onarabilmek için, tüm dünyalar yaratıldı ve iki zıt sisteme bölündü: dört Işık ABYA dünyaları karşısında dört karanlık
ABYA dünyaları.
Işık dünyaları ile karanlık dünyalar arasındaki fark sadece birinci, Işık dünyalarının
belirgin özelliğinin zevk vermek olmasında ve ikincilerin, karanlık dünyaların belirgin
özelliğinin de zevk almak olması gerçeğinde yatar. Diğer bir deyişle, ilk zevk alma
arzusu iki parçaya bölünmüştü: biri özelliklerinde (almak) kaldı, diğeri ise Yaratan’ın
özelliklerini edindi, yani O’na daha yakınlaştı ve Onunla bütünleşti.
Sonrasında, dünyalar aşağıya doğru fiziksel dünyamıza dönüştü, yani, insanların
“beden ve ruh” sistemi olarak varolduğu yere. Beden, kendisi için zevk alma-egoizm
olan ABYA karanlık dünyalarından aşağı inen değişmemiş haz alma arzusudur.
Dolayısıyla, kişi bir egoist doğmuştur ve manevi yasaları benimseyip Yaratan’a neşe
getirene dek, bu sistemin etkisi altında varolmaya devam eder. Böyle yaparak kişi
aşamalı olarak kendini egoizmden (kendi için zevk almak) arındırır ve Yaratan’ın
uğruna zevk alma arzusu edinir. Sonra, ruh tüm Işık dünyaları sisteminden aşağı iner
ve bedenle örtünür.
Burada bir ıslah süreci başlar ki tüm egoizm özgecilliğe (sadece Yaratan’ın uğruna zevk
alma arzusu) dönüşene dek devam eder.
Bu yolla, kişinin özellikleri Yaratan’ınkilerle eşitlenir, çünkü başkasının hatırı için almak,
alma olarak değil ihsan etmek olarak değerlendirilir. Özelliklerin eşitliği bütünleşmek,
ya da tutunmak anlamına geldiğine göre, kişi Yaratan’ın planında onun için hazırlanan
her şeyi kendiliğinden alır.
Tanrısal olarak yaratılan egoist alma arzusunun ABYA dünyaları tarafından ikiye
bölünmesi (beden ve ruh), egoist zevk alma arzusunu Yaratan’ın uğruna zevk alma
arzusuna dönüştürmemize izin verir. Bu yolla, hem Yaratan’ın planına göre bizim için
hazırlanmış her şeyi alabiliriz, hem de Onunla bütünleşmeye layık hale geliriz.
Buna, Yaratılışın nihai amacı gözüyle bakılır. Bu noktada, karanlık ABYA sistemine
ihtiyaç kalmaz ve mevcudiyeti sona erer. 6000 yıl (egoizmi Yaratan için zevk alma arzusuna dönüştürme süresi) sürmesi gereken bu çalışma aslında her bir kişinin
yaşam süresi ve tüm nesillerin birleşmesiyle gerçekleşir. Herkes bu çalışma
tamamlanana dek yeniden bedenlenmek (re-enkarne olmak) zorundadır. Karanlık
ABYA sistemi bedenin yaratılması için gereklidir ki egoizmini ıslah ederek, kişi kendi
ikinci ilahi doğasını edinsin.
Ancak, eğer egoizm (egoist zevk alma arzusu) bu kadar alçakça ise, Yaratan’ın
düşüncesinde nasıl ortaya çıkabilir? Cevap çok basit: manevi dünyada zaman
olmadığından, Yaratılışın nihai durumu Yaratılış planı ile aynı anda ortaya çıktı. Bunun
sebebi manevi dünyalarda geçmiş, şimdiki zaman ve gelecek tek bir bütün olarak
birleşir.
Dolayısıyla, egoist zevk alma arzusu ve zıtlığın neticesi olan özellikler ve Yaratan’dan
ayrılma manevi dünyalarda hiç varolmadı. Yaratılışın başından sonuna dek ruh üç
durumdan geçer. İlk safha nihai olandır; özelliklerin benzerliğinden dolayı zaten
Yaratan’ın yanında varolandır.
İkinci safha bizim realitemizdir, egoizmin (iki ABYA sistemi tarafından beden ve ruh
olarak ikiye ayrılan) 6000 yıl boyunca özgecilliğe dönüştüğü yer. Bu süreç boyunca
sadece ruhlar ıslahtan geçerler. Bedenin etkisi ile içlerinde doğuştan varolan egoizm,
yok edilir ve doğa tarafından verilmiş özgecillik (ihsan etme özelliği) edinilir.
Tüm egoizm yok edilene ve “toprak”ta (Assiya dünyasının Malkut’u) çürüyene dek
erdemlilerin ruhları bile Gan Eden’e (Cennet Bahçesi’ne ulaşamazlar - Işık Dünyaları
ABYA sisteminde belli bir seviye).
Üçüncü safha ıslah olmuş ruhların, “ölülerin uyanışı”ndan sonraki, “bedenlerin”
ıslahından sonraki safhasıdır. Bedende doğuştan varolan egoizmin özgecilliğe döndüğü
durumdur ve beden Yaratan’ın onun için hazırladığı tüm zevki almaya layık hale gelir.
Aynı zamanda beden, özelliklerin eşitliğinden dolayı Yaratan’la bütünleşir. Böyle
yaparak, Yaratan’a haz verir çünkü Yaratan’la birleşmek gerçek hazdır.