Seyyar satıcıdan üç kilo limon alayım dedim. Parayı uzattım. Sonra satıcı limonları poşete koydu ve bana uzattı. Tam ayrılacakken, parası? Diye sordu. Verdim, dedim. Yok, dedi. Bunu başkası verdi, dedi.

O an aklımdan geçen tek şey şu oldu: Ben de yanılıyor olabilirim. Verdiğimi zannediyor olabilirim. O da vermediğimi söylüyor. Kendimle onun arasında kaldım. Bir kaç saniye içinde ömrümün kalan kısmında ya gerçekten vermediysem diye bir pişmanlık sesi duydum.

Kendime rağmen on lira (daha) verdim.

O an aklımdan şu öncüller geçti: On lira verdiğimi zannederek ikinci defa on lira vermemek için diretirsem belki her limon gördüğümde içimde bir ukde oluşacak. Ama ikinci defa da on lira verirsem hiçbir zaman vicdan azabı çekmeyeceğim. Birimiz yanılıyordu. Ama ben vicdanımın sesini duymaktan korktum.

Bazen kaybeden kazanıyor olabilir mi?