Çaput Bağlamak:
Çaput bağlama Şamanizm’den kalan bir hurafedir. Türklerin İslam’dan önceki dinleri olan Şamanizm 'e mahsus önemli unsurlardan biridir. Şamanist Türklerin inanışlarına göre her dağın, her kutlu pınarın, göl ve ırmakların, kutlu ağaç ve kayaların "İZİ" ( ıssı) sahipleri vardır. Göktürkler bu "YER-SU" denilen ruhları, memleketlerinin koruyucusu sayarlardı. Onların inanışlarına göre bu “İZİ” ler kişiden kurban isterler. Kurban sunmayanlara zararları dokunur. Bu sunular bir paçavra parçası, bir tutam at kılı, birkaç tel iplik hatta yapıştırılan bir taş şeklinde bile devam etmektedir.
Türkler, Müslüman olduktan sonra da bu âdetlerini büsbütün bırakmamışlardır. Evliya saydıkları ulu kişilerin türbelerine, orada biten ağaçlara, ya da o yörede bulunan bazı kayalara çaput bağlamak suretiyle eski adetlerini İslam’a taşımışlardır. Oysa böyle bir âdet İslâm'da yoktur.
Bu gibi yerlere çaput bağlanması bu gün çocuğu olmayanlara çocuk, evde kalmışlara kısmet açma yada dilek dileyenin dileğinin isteğinin olması kabulü için olmaktır ki gülünç ve batıl bir inanıştır. Buna faydası olur diye, dilekler kabul olur, kısmet açılır diye inanmak insanın imanına zarar verir.