Sevgi, olumlu yolda, başkalarını düşünmek yönüyle vicdanın vazifeye yönelik unsurlarını destekler ve gelişim mekanizmasında hızlı ve idrakli bir yürüyüşü sağlar. Bencilik yönüyle de, nefsaniyet unsurlarını harekete geçiren olumsuz güçleriyle gelişimin yürüyüş temposunu ağırlaştırır. İnsanı zahmetli, ıstıraplı koşullar içine sokar.

Böylece her iki durumda da, birbirine zıt yollardan öz bilginin artmasına sebep olur. Örneğin, sevgi ile bir insana yardım edilir, denize düşen birini kurtarmak için özveri gösterilir, aç kalan bir kimse doyurulur, gözyaşları dindirilir. Ve bütün bunların sonunda, insana bir ferahlık, bir huzur hatta mutluluk duygusu gelir. Bu da, hızlı bir gelişmenin şuurdaki görünümüdür..

Buna karşılık, sevgi için bir çok kalp kırılır, bir ihanetin cezası verilir, başkalarına kötülük yapılır ve sonuçta insanda, gücenme, huzursuzluk ve sıkıntı başlar. Bu da ağırlaşmış bir gelişimin insan üzerindeki baskısını ifade eder.

Birinci gruptakiler, vicdan mekanizmasının nasıl yüksek unsurlarına yönelik güçler ise, ikinci gruptakiler de nefsaniyet realitelerini o kadar besleyici geri etkenlerdir. Bunların her ikisi de gelişim kademelerine göre insanlarda bulunabilir. Ve ona göre sonuçlar doğurur.