Abdullah bin Abbas (r.anh), Resulullah (s.a.v) Efendimizin üzüntülü, sıkıntılı ve felâketli zamanda şu şekilde duâ buyurduğunu söylemiştir:

(Lâilâhe illâllahül-azîmül-halîm. Lâilâhe illâllahu Rabbül-arşil-azîm. Lâilâhe illâllahu Rabbüs-semâvâti ve Rabbül-ardi ve Rabbül-arşil-kerim)

“Azamet ve vakar sahibi Allah’tan başka, ibadete lâyık hiçbir ilâh yoktur. Arş-ı Âzam sahibi Allah’tan başka ibadete lâyık hiçbir ilâh yoktur. Göklerin ve yerin sahibi ve Arş-ı kerim’in mâliki Allah’tan başka ibadete lâyık hiçbir ilâh yoktur.” (Buhari)

Taberî der ki: “Selef-i sâlihin bununla duâ eder ve buna Sıkıntı duâsı adını verirlerdi.”

Ebu Bekr-i Râzî’den de bu hususta şöyle bir kıssa rivayet olunmuştur:

“İsfahan’da Ebu Nuaym’ın yanında bulunuyor ve ondan Hadis yazıyordum. O beldede Ebu Bekr bin Ali isminde bir zât vardı, fetvâ hususunda ona müracaat olunurdu. Bu zât sultana jurnal edildi, o da onu hapsettirdi. Ben o günlerde rüyamda Resulullah (s.a.v) Efendimizi gördüm. Sağ yanında Cebrâil Aleyhisselâm bulunuyordu ve durmadan tesbihle dudaklarını kıpırdatıyordu. Resulullah Aleyhisselâm bana:

“Ebu Bekr bin Ali’ye söyle, Buhari’nin Sahih’indeki sıkıntı duâsını okusun, Allah onun sıkıntısını giderir.” buyurdu.

Sabah olunca durumu kendisine haber verdim. O da bu duâyı okumaya başladı, çok geçmeden hapisten çıkarıldı.”