Serî es-Sakatî Hazretleri (ö.251/865) hayatta iken, başta gelen müridi Cüneyd Bağdadî Hazretleri’ne (ö.297/909) halka vaaz ve nasihatta bulunması teklif edilmiş, fakat o “Mürşidimin bulunduğu yerde ben konuşamam!” diyerek bu teklifi geri çevirmişti. Bir gece rüyasında Rasulullah Aleyhisselam’ı gördü. Allah Rasulü ona şöyle diyordu:
– Ey Cüneyd, halka söz söyle. Zira senin sözün halkın kalbine rahatlık ve ferah verir. Allah Tealâ senin sözünü insanların kurtuluşuna bir sebep kılmıştır.
Cüneyd Bağdadî uyanınca gönlünden geçti ki, “Benim derecem üstadım Serî’ninkini geçmiştir. Zira bana doğrudan Rasulullah Efendimiz’den davet ve irşat emri geldi.” Sabah olunca Serî Hazretleri, Cüneyd Hazretleri’ne bir müridini göndererek ona şu haberi iletti:
– Müritler rica ettiler, onlara nasihat etmedin. Bağdat şeyhlerinin aracılığını da geri çevirdin. Bu konuda ben de bir pusula gönderdiğim halde yine konuşmadın. Şimdi emir Peygamber Aleyhisselam’dan geldi. Artık O’nun fermanına kulak ver!
Cüneyd Bağdadî Hazretleri diyor ki: “Bu hadise üzerine anladım ki, üstadım Serî’nin derecesi benim derecemden üstündür. Zira o benim sırlarıma aşina bulunmaktadır. Ben ise onun hallerinden habersizim.”

Cüneyd Hazretleri’nden nakledilmiştir: Bir zamanlar İblis aleyhillâneyi görmek istemiştim. Bir gün bir ihtiyar suretinde yanıma geldi. Onu görünce içimi sıkıntı kapladı. “Koca herif, sen kimsin ki sıkıntıdan sana bakamıyorum?” dedim. “Görmeyi arzu ettiğin kimseyim.” dedi. “Ey lânetli, Adem’e secde etmene engel olan neydi?” dedim. “Ya Cüneyd, Allah’tan başkasına secde etmemi nasıl düşünebilirsin!” demesin mi? Bu söz beni hayrete düşürmüştü ki, içime (Allah’tan) şöyle bir nida geldi: “Söyle ona: Yalan söylüyorsun. Sen iyi bir kul olsaydın, Allah’ın (secde) emrinin dışına çıkmazdın.” İblis içimden ses veren bu nidayı duydu. “Ey Cüneyd, vallahi yaktın beni!” diyerek bir çığlık attı ve gözden kayboldu.

Keşfu’l-Mahcub, s.230-31