Rahat, hazır ol, dikkat!

[bilgeadam]

İlk gençlik yıllarımda erkeklerin tayt, kızların şort giydiği resmi bayram kutlamalarını hatırlıyorum. Her gösteride muhakkak ben de olurdum. Bir şiir okunacaksa okuyacak kişi ben olurdum...

Haftalarca sıcağın altında kimin ne akla hizmet ürettiği belli olmayan el, kol ve ayak hareketlerini çalışıp dururduk. Stadyuma girinceye kadar kızlar şortun, erkekler de taytın üstüne eşofman giyerdi, utanırdık. Bir tek öğretmenler, ya da o kıyafeti dayatanlar farkında değildi bunun utanılacak birşey olduğunun. Ya da farkındalardı da, resmi ideoloji tanrısı, kurbanlarının böyle süslenmelerini istiyordu. Stadyumlar sunak yerleriydi.

"Rahat, hazır ol, dikkat!" komutlarıyla istedikleri gibi hizaya getiriyorlardı her birimizi!

Protokol keyifle alkışlardı da bir tek biz bezgin halde ve bıkmış olurduk. Bayram bizimdi güya ama haftalarca başkalarını eğlendirmek için saçma sapan kareografiler çalışırdık. Halbuki biz bir külah limonlu dondurmaya, bir tane balona ya da pamuklu şekere razıydık, mutlu olmamız için yeterdi hani. Bizim mutlu olmamızdan çok, uygun adımda rap rap bir nesil daha makbuldü ve daha önemliydi. Sovyet Rusyası'nın, ya da Nazi Almanyası'nın stadyum gösterilerini kopyalamanın muasır medeniyet seviyesine çıkmakla nasıl bir bağlantısı olduğuna kafa yoracak yaşta da değildik zaten.

"Rahat, hazır ol, dikkat!" komutları hiç garip gelmiyordu.

Saçlarımız üç numaraydı...
İçimize boca edilip doldurulanlar, evdeki anneme de, kilerdeki köyden gelmiş tarhanaya da yabancıydı oysa.

Yoksul damlarda hayata tutunmaya çalışan ninelerimizin sinesindeki îmanı umursamayan, sahte bir modernleşmenin yaşattığı travmayla ve köksüz ezberlerle büyüdük, tüketildik.

Büyümenin adının tüketilmek olduğu kocaman bir makinenin dişlilerinden kurtulmak hep zor oldu. Yakamızın bir ucundan hep çekiştirip durdular. Şimdi de evlatlarımızın peşindeler, vazgeçmiyorlar ve hiç vazgeçmeyecekler.

Varlığımızı varlıklarına armağan edelim istiyorlar. Varlığımızı üç kuruşluk ideolojilere, iddialara teslim edelim istiyorlar.

"Rahat, hazır ol, dikkat!" komutlarını özlüyorlar delicesine!

Biz ne yapacağız peki?..
Her şeyden önce, neyi özlediğimize bir karar verelim!

[Atakan]

Bunlar da değişecek bir gün Allahın izniyle . Herşey gibi. Bu aziz millete dayatılan bütün seküler saçmalıklar tarihten silinecek.

[Fark]

Hep rahat olduk, hazır durduk ama huzur bulamadık.
Her millî bayramda, darlanan, kaçıp giden ruhumuzun ardından bir koşturmadır gidiyordu sanki.

Hep bir telaşe, endişe... Adı da; bayram. Ya yağmur altında ıslanır ya güneşin altında yanar ya da soğuktan titreyerek geçirirdik o günleri.

En zorumuza giden, İmam Hatipli olduğumuz hâlde tören alanına kadar başımız açık gitmemiz olurdu. Eşarplarını koynunda getiren şanslı sayılırdı. Farkeden hocalar onu bile alırdı.
Törene katılmayanlar müdür odasına...

Ne eziyetli okumuşuz ya...

Düşündükçe içim acıyor. 😔

[mhmtali147]

bilgeadam Nickli Üyeden Alıntı

İlk gençlik yıllarımda erkeklerin tayt, kızların şort giydiği resmi bayram kutlamalarını hatırlıyorum. Her gösteride muhakkak ben de olurdum. Bir şiir okunacaksa okuyacak kişi ben olurdum...

Haftalarca sıcağın altında kimin ne akla hizmet ürettiği belli olmayan el, kol ve ayak hareketlerini çalışıp dururduk. Stadyuma girinceye kadar kızlar şortun, erkekler de taytın üstüne eşofman giyerdi, utanırdık. Bir tek öğretmenler, ya da o kıyafeti dayatanlar farkında değildi bunun utanılacak birşey olduğunun. Ya da farkındalardı da, resmi ideoloji tanrısı, kurbanlarının böyle süslenmelerini istiyordu. Stadyumlar sunak yerleriydi.

"Rahat, hazır ol, dikkat!" komutlarıyla istedikleri gibi hizaya getiriyorlardı her birimizi!

Protokol keyifle alkışlardı da bir tek biz bezgin halde ve bıkmış olurduk. Bayram bizimdi güya ama haftalarca başkalarını eğlendirmek için saçma sapan kareografiler çalışırdık. Halbuki biz bir külah limonlu dondurmaya, bir tane balona ya da pamuklu şekere razıydık, mutlu olmamız için yeterdi hani. Bizim mutlu olmamızdan çok, uygun adımda rap rap bir nesil daha makbuldü ve daha önemliydi. Sovyet Rusyası'nın, ya da Nazi Almanyası'nın stadyum gösterilerini kopyalamanın muasır medeniyet seviyesine çıkmakla nasıl bir bağlantısı olduğuna kafa yoracak yaşta da değildik zaten.

"Rahat, hazır ol, dikkat!" komutları hiç garip gelmiyordu.

Saçlarımız üç numaraydı...
İçimize boca edilip doldurulanlar, evdeki anneme de, kilerdeki köyden gelmiş tarhanaya da yabancıydı oysa.

Yoksul damlarda hayata tutunmaya çalışan ninelerimizin sinesindeki îmanı umursamayan, sahte bir modernleşmenin yaşattığı travmayla ve köksüz ezberlerle büyüdük, tüketildik.

Büyümenin adının tüketilmek olduğu kocaman bir makinenin dişlilerinden kurtulmak hep zor oldu. Yakamızın bir ucundan hep çekiştirip durdular. Şimdi de evlatlarımızın peşindeler, vazgeçmiyorlar ve hiç vazgeçmeyecekler.

Varlığımızı varlıklarına armağan edelim istiyorlar. Varlığımızı üç kuruşluk ideolojilere, iddialara teslim edelim istiyorlar.

"Rahat, hazır ol, dikkat!" komutlarını özlüyorlar delicesine!

Biz ne yapacağız peki?..
Her şeyden önce, neyi özlediğimize bir karar verelim!

güzel bir yazı olmuş kendi anılarımdan parçalar gördüm

[Havas42]

Ewet çok güzel yazmışsın tam da bizim okul yıllarımız yağmur altında kutladığımız bayramlar