İnsanların Rızâsını Aramak, Mânen İflâs Alâmetidir. Sen İnsanların Hevâsına (Boş Arzularına) Uymadıkça, Onlar Asla Senden Râzı Olmazlar. Ey Hakîkâte Ermiş Mü’min! Eğer Sen Sahip Olduğun Bu Hâlden Sonra Onların Keyfine Uyacak Olursan, Sen Gerçekten Zâlimlerden Olursun. Kim, Her İşte Allah’ı Bırakıp İnsanların Rızâsını Ararsa, Allah’ın Gazâbına Uğrar. Kim, Her İşinde Allah Rızâsını Ararsa, İnsanlardan Ümit ve Beklentisini Keser.

Bunun İçin Âriflerden Birisi Şöyle Demiştir; Halkın Gözünden Düşen Her Şey, Hakk’ın Nazarında Büyür. Halkın Gözünde Büyüyen Her Şey de Hakk’ın Nazarında Değersiz Olur.

Bir Ârif de Şöyle Demiştir; İnsanların Benden Hoşlanmadığı Şeyleri Kalbim Sevip İstiyor.

Sâlihlerden Birisi Şöyle Anlatmıştır; Ebdâllardan (Ricâlü’l-Gaybdan Yani Seçkin Velîlerden) Birisiyle Buluştum. Ona, “Bana Hakk’a Giden Selâmet Yolunu Göster?” Dedim. O, “Halka Karışma, Onlara Karışmak Zulmettir!” Dedi. Ben, “Onlara Karışmak Zorundayım Ben Onların Arasında Bulunuyorum?” Dedim. O, “Onlarla (Bir Zaruret Yoksa) Hiçbir Muameleye Girme, Onlarla İş Yapmak Pişmânlıktır!” Dedi. Ben, “Onlarla Birtakım İşler Yapmak Zorundayım?” Dedim. O, “Sakın Onlara Güvenip Dayanma, İnsanlara Güvenmek Kişiyi Helâk Eder!” Dedi. Ben, “Bu Durum da Zaman-Zaman Olabilir.” Dedim. O Zaman Ârif-i Billâh Şöyle Söyledi, “Be Adam! Hak Yolunda Tembel İnsanlara Karışıyorsun, Câhillerle İşler Yapıyorsun, Seni Helâke Götüren Şeye Güveniyorsun, Bir de Kalbinin Allah’la Olmasını İstiyorsun? Heyhat... Bu Olacak İş Değil!” Ârif Bunları Söyledi ve Uzaklaşıp Gitti, Nereye Gittiğini Göremedim.

[Bahrü’l-Medîd]