Hz. İbrahim (A.S) misafirperverliği ile meşhur bir Zat. Hatta misafir olmadan sofraya oturmaz. Bazen tepelere çıkar. Misafir ararmış.
Bir gün 300 kişilik bir Mecusi taifesi oradan geçiyorlarmış. Karınları açıkmış. İbrahim (A.S) görünce: bizim karnımız aç. Nerde doyurabiliriz.” diye sormuşlar. İbrahim (A.S) sevinçle bunları almış.
Evine götürmüş. Hayvanlar kestirmiş. Güzel bir sofra kurdurmuş. Bir güzel karınlarını doyurmuş. Kafile yola devam etmek için kalkmışlar. Demişler ki:

-”Sana zahmet verdik. Bize çok güzel ikram ettin. Sen de bizden bir şey iste. Bizde verelim ve yolumuza gidelim.” İbrahim (A.S) demiş:
-”Ben sizden yalnızca tek bir şey isterim. Benim Rabbime bir kere secde edin.” Mecusiler demişler:
-”Amma da yaptın. Başkaları duysa ne derler? Bir yemek için din değiştirilir mi? Biz bunu yapmayız.” İbrahim (A.S) der ki:
-”Ben başka hiç bir şey istemem. Serbestsiniz.”

Mecusiler demiş:
-”Hele sen bir aramızdan çık. Kendi aramızda bir görüşelim.”

İbrahim (A.S) gidince, kendi aralarında konuşmaya başlarlar. Biri der ki:

-”Yalandan yatalım. Kalbimizi mi okuyacak. Hem memnun etmiş oluruz. Hem de dinimizden dönmemiş oluruz.”

Herkes bu fikri beğenir. İbrahim (A.S) çağrılır.

-”Ey misafir Perver ne tarafa secde edeceğiz.”

İbrahim (A.S) kıbleyi gösterir. Mecusi kafilesi secdeye kapanınca, İbrahim (A.S) ellerini açar ve der ki:

-”Ya Rab! Ben yatırdım, vazifemi yaptım. Sen de kalblerine hidayet ver.” diye niyaza başlar. Hidayet-i İlahiye şimşeği öyle bir kalblerinde çakar ki, başını kaldıran:

-”La İlahe İllallah İbrahim Halilullah.” derler.