KÂRİA SÛRESİ

سورة القارعة

Kur’ân-ı Kerîm’in yüz birinci sûresi.

Mekke döneminde Kureyş sûresinden sonra nâzil olmuştur. On bir âyet olup fâsılası ة، ث، ش، هـ harfleridir. Adını ilk âyetindeki “el-kāria” kelimesinden alır. “Bir şeyi diğer bir şeye sert şekilde çarpmak” anlamındaki kar‘ kökünden türetilen kāria sözlükte “çarpan, kapıyı çalan”, mecazi olarak da “dehşetten yürekleri hoplatan” mânasına gelir. Hâkka ve gāşiye kelimeleri gibi kāria da dinî bir kavram olarak kıyamet gününün isimlerinden biri kabul edilir. Kelime bu sûrenin dışında bir âyette (el-Hâkka 69/4) “kıyamet”, bir âyette de (er-Ra‘d 13/31) “beklenmedik musibet” anlamında kullanılmıştır. Kur’ân-ı Kerîm’in korkutucu mesajlar ihtiva eden âyetleri kāria kelimesinin çoğul şekliyle “kavâriu’l-Kur’ân” diye adlandırılır. Kur’an’ın yüksek fesâhat ve belâgatını yansıtan bir örnek olarak değerlendirilen Kāria sûresinin nüzûl sebebiyle ilgili herhangi bir bilgi bulunmamaktadır. Bundan önceki Âdiyât sûresi, “O gün rableri onların her halini bilir” meâlindeki âyetle biter; Kāria sûresinde ise bu hallerin kısa ve etkileyici bir tasviri yapılır.

Resulullah (Sallallahü Aleyhi ve Sellem) buyurdu ki: “Her kim Karia suresini okumaya devam ederse, kıyamet günü mizanı ağır olur.“(1)

Rivayet Edildi ki:
Her işin intizamı için 100 defa okunur.
Dargınları barıştırmak için okunmaya devam edilir.
Bu sureyi okumayı adet edinenler, her tehlikeden emniyette olurlar.
Bu sureyi yazıp üzerinde taşıyan kişiye Allah’u Teala, kolay kazanabilme yollarını ihsan eder.

Karia suresi



الْقَارِعَةُ ﴿١

مَا الْقَارِعَةُ ﴿٢

وَمَا أَدْرَاكَ مَا الْقَارِعَةُ ﴿٣

يَوْمَ يَكُونُ النَّاسُ كَالْفَرَاشِ الْمَبْثُوثِ ﴿٤

وَتَكُونُ الْجِبَالُ كَالْعِهْنِ الْمَنفُوشِ ﴿٥

فَأَمَّا مَن ثَقُلَتْ مَوَازِينُهُ ﴿٦

فَهُوَ فِي عِيشَةٍ رَّاضِيَةٍ ﴿٧

وَأَمَّا مَنْ خَفَّتْ مَوَازِينُهُ ﴿٨

فَأُمُّهُ هَاوِيَةٌ ﴿٩

وَمَا أَدْرَاكَ مَا هِيَهْ ﴿١٠

نَارٌ حَامِيَةٌ ﴿١١



Okunuşu :
El kâriah (kâriatu).
Mel kâriah (kâriatu).
Ve mâ edrâke mel kâriah (kâriatu).
Yevme yekûnun nâsu kel ferâşil mebsûs (mebsûsi).
Ve tekûnul cibâlu kel ıhnil menfûş (menfuşi).
Fe emmâ men sekulet mevâzînuh (mevâzînuhu).
Fe huve fî îşetin râdiyeh (râdiyetin).
Ve emmâ men haffet mevâzînuh (mevâzînuhu).
Fe ummuhu hâviyeh (hâviyetun).
Ve mâ edrâke mâhiyeh (mâhiyeh).
Nârun hâmiyeh (hâmiyetun).



Anlamı :
Kapı çalan! Nedir o kapı çalan? O kapı çalanın ne olduğunu bilir misin? İnsanların ateşin etrafını sarmış pervaneler gibi olur dağların da atılmış renkli yüne dönüştüğü gündür (o Kâria!) O gün kimin tartılan ameli ağır gelirse. İşte o hoşnut edici bir yaşayış içinde olur. Ameli yeğni olana gelince İşte onun anası (yeri yurdu) Hâviye’dir. Nedir o (Hâviye) bilir misin? Kızgın ateş!