“İSRÂİLİYÂT” NEDİR?

İsrâiliyât; İsrâil oğullarından yani ehl-i kitap denilen Yahudi ve Hıristiyanlardan gelen haberlerdir. (Anlatılan bu hikayeler, Yahudiliğin henüz muharref olmamış zamanlarındandır, yani Musa aleyhisselam’ın müslüman olan ümmetine aittir. Zaten Cenâb-ı Hak da Kuran-ı Kerim’de birçok Benî İsrâil peygamberinin kıssasını bizatihi nakletmiştir.)

Yakub aleyhisselam’ın bir ismi de İsrâil’dir. Bu sebeple onun nesline Benî İsrâil (İsrâil oğulları) denilmiştir. Onlardan gelen haberlere İsrâiliyât denmesi bu sebepledir.

İslamî inanca, iman esaslarına ve dini hükümlere ters düşmeyen mübah olan haberleri anlatmak yasak değildir.

Mezhepsizlere göre İsrâiliyât aslı olmayan hadisler demektir.

Halbuki Peygamber Efendimiz şöyle buyuruyor:
“Benî İsrâil’den naklen bazı şeyler söyleyin, bunda vebal yoktur. Çünkü onlarda duyduklarınızdan daha acayip şeyler geçmiştir.”
(İbn-i Şâfii, İbn-i Meniğ)

“Bildirdiğim âyeti (ve hadisi) tebliğ edin. Benî İsrâil’den de söyleyin. Yalnız bana bilerek yalan isnat eden kimse cehennemdeki yerine hazırlansın.”
(Buhari, Tirmizi, İbn-i Hibban)

Demek ki İsrâiliyât’tan bahsetmekte mahzur yoktur, hatta dinin emridir. Yasak olan Peygamber Efendimiz’in (s.a.v.) bildirmediği şeyleri Resûlullah bildirdi diye söylemektir.
Bu bakımdan muhaddis âlimlerin bildirdikleri hadis-i şeriflere bu İsrâiliyât demek çok çirkin bir iftira olur. Doğru olarak İsrâiliyât’tan bahsetmek dinin emridir.

Mesela hadis-i şeriflerde buyruluyor ki:
“Ne yazık Benî İsrâil’e ki, kendilerine iç yağı haram edildiği halde onu alıp sattılar, bedelini yediler. İşte bunun gibi size de içkinin alıp satılması haramdır.” (Taberanî)

Benî İsrâil‘den iki kişi arkadaş idiler. Birisi günahkâr, diğeri ise çok ibadet eden bir âbid idi. Abid, diğerini günah işlediğini gördükçe “Vazgeç!” diye ikaz ediyordu. Onu yine bir gün bir günah işlerken görüp ona “Bu günahlardan vazgeç!” dedi. Günahkâr olan “Beni yalnız bırak, Rabbim seni bana gözcü mü gönderdi?” dedi. Âbid, “Vallahi Allah seni mağfiret etmez ve cennetine koymaz.” dedi. İkisi de ölüp Rabbülâlemîn’in huzurunda buluştular. Allah-ü Teâlâ, (günahlarının ezikliği içinde kıvranan) günahkâra “Git rahmetimle cennete gir.” buyurdu. (İbadetiyle ucuba kapılan ve günahkâra cehennemlik diye yemin eden) âbid için de, “Bunu da cehenneme götürün.” buyurdu.
(Ebu Davud, İ.Ahmed)

Benî İsrâil’den Kifl isimli biri vardı. Günahtan pek sakınmazdı. Ona (paraya ihtiyacı olan) bir kadın geldi. Durumunu bildirdi. Kifl, onunla ilişkide bulunmak şartıyla kadına altmış altın verdi. Kadınla kapalı bir yere geldiler. Kadın zangır zangır titriyordu. Sonra ağlamaya başladı. Adam, “Neden ağlıyorsun, seni zorladım mı?” dedi. Kadın, “Hayır, ama ben şimdiye kadar böyle bir şey yapmadım. Bu çirkin işe beni ihtiyacım sürükledi.” dedi. Kifl, “Madem sen yapmadığın işi ihtiyacından dolayı yapmak zorundasın, öyleyse git, para da senin olsun.” dedi. Kifl ayrıca yemin ederek “Vallahi bundan sonra ben de bu çirkin işi bir daha yapmam.” dedi ve o gece de öldü. Sabahleyin kapısına şöyle yazılmış olduğu görüldü:
“Allah Kifl’i mağfiret etti.”
(Tirmizi, İ.Ahmed, İbni Ebi Şeybe, Taberani, Hakim)

İSRÂİLİYÂTÇILARIN HEZEYANI

Menkıbelere neden İsrâiliyât hikayeleri diyenler çıkıyor?

Vehhabiler ve bazı mezhepsizler, evliyanın kerametine inanmadıkları için bu menkıbeleri hangi âlim bildirirse bildirsin inanmıyorlar. Peygamberlerin vârisi olan bu âlimleri yalan söylemekle suçluyorlar. Bazıları ile görüştüm. Evliya-i kiramı sıradan bir insan olarak görüyorlar. “Ben her gün uyuduğuma göre, Ebu Hanife’nin de uyuması gerekir. Çünkü o da insandır. Ben Kuran’ı birkaç saat içinde hatmedemediğime göre, onun da hatmetmesi imkansızdır.” diyorlar.

Halbuki, Belkıs’ın tahtını iki aylık yoldan getiren de insandı, Peygamber de değildi, âlim bir zattı. Cenab-ı Hak bunu Kuran-ı kerim’de haber veriyor. Mezhepsiz delil getiremeyince de, ya tevil veya inkâr ediyor. Abduhçular mucizeleri bile inkâr ediyorlar. Abduh, Fil suresindeki mucizeyi, çiçek hastalığı idi diye tevil etmişti. Aynı yolun yolcuları da, hadis-i şerifle bildirilen mucizeleri inkâr ediyorlar. Kur’an-ı kerimdeki Şakku’l-Kamer, Miraç gibileri de tevil ediyorlar. Kimisi, “Ebu Hanife’ye hatiften gelen ses, onun yolunda olanları affettiğini bildirdi. Diğer mezheptekiler cehennemlik mi?” diyor.

İslami usulden bu kadar habersiz olana ne denir? (Buranın manzarası güzel) demek, başka yerde güzel manzara yok demek değildir. Peygamber Efendimiz, Ashabtan on zatın cennetle müjdelendiğini bildirdi. Bu demek, diğer Ashab cehennemlik demek midir? Yine Peygamber Efendimiz, “Başınıza Ali gelince, hâdi ve mühdi olur, sizi doğru yola götürür.” buyurdu. (Hakim, İ.Ahmed)
Bu demek, Hazret-i Ali’den başkası mesela Hazret-i Ömer geçerse, eğri yola götürür demek değildir. “Ashabım yıldızlar gibidir. Hangisine uyarsanız hidayete kavuşursunuz.” hadis-i şerifi bunu bildirmektedir. (Darimi)

Peygamber Efendimiz müctehitler için de,”İctihadında hata ederse bir, isabet ederse iki sevap alır.” buyurdu. (Buhari)

Demek ki sadece Hanefiler değil, hak olan bir mezhebe uyan kurtulur.

Beşikteki çocuk konuşur mu? Elbette konuşamaz. Fakat mucize veya keramet olarak konuşabilir. Beşikte konuşan çocuklardan biri, Beni İsrail zamanında yaşamıştır. Kötü bir kadın gayrı meşru çocuğunun babasının Cüreyc denilen bir âbid olduğunu söyler. İftiraya maruz kalan âbid, namaz kıldıktan sonra çocuğa babasının kim olduğunu sorar. O da, falan yerdeki çoban diye cevap verir. Bu husus, Buhari ve Müslim’deki hadis-i şerifte bildirilmiştir.

Bu olayı İsrâiliyâtçı bir mezhepsize anlattım. “Bu bir İsrâiliyâttır, biz İsrâiliyât hikayelerine inanmayız.” dedi. “Buhari’de yazıyor, Peygamber Efendimiz bildiriyor.” dedim. “Buhari’de akla uymayan birçok hadis vardır.” dedi. “Dinimiz nakil dinidir, fakat selim olan akla da zıt değildir.” dedimse de inanmadı. Maide suresinin 110. âyet-i kerimesinde beşikteki çocuğun (yani Hazret-i İsa’nın) konuştuğunu bildirdim. “Onun bir tevili vardır.” diyerek çekip gitti.

İsrâiliyâtçı, Peygamber Efendimiz’in ve Müslüman olmuş kitap ehli âlimlerin Benî İsrâil zamanındaki anlattıkları olaylara hurafe diyerek inanmayan ve hatta Peygamber Efendimiz’den sonra İslam âlimlerinin kitaplarında bulunan evliya menkıbelerine bile İsrâiliyât diyen Abduhçu mezhepsizlerdir.

Kuran-ı kerim’de mealen buyruluyor ki:
“Sana geçmişin haberlerinden bir kısmını böylece anlatıyoruz. Sana verdiğimiz Kuran-ı kerim tefekküre ve itibara şâyân olan kıssaları, hadiseleri ihtiva eder.” (Taha 99)

Hadis-i şerifte de buyruldu ki:
“Benden işittiklerinizi, başkalarına anlatın! Benî İsrâil’den de bahsedin! Ancak kasten bana yalan isnat eden cehennemde azap görecektir.” (Buhari)

Vehb bin Münebbih Hazretleri, Resulullah’ın emrine uyarak İsrâiliyâttan çok bahsetmiş olan bir âlimdir. Âlimler peygamberlerin vârisleridir. Allah Teâlâ, “Bilmiyorsanız, âlimlere sorun.” buyuruyor. Peygamber Efendimiz de “Âlimlere tâbi olun.” buyuruyor.

Âlimlere olan itimadı sarsmak için İngilizler asırlardır İslam âlimlerinin kitaplarında uydurma hadis olabileceğini telkin etmeye çalışmışlar, bunda da oldukça başarı sağlamışlardır.

İsrâiliyâtçılardan Ebu Şebhe, bu oyuna gelmiş, Ehl-i Sünnet âlimlerinin tefsirlerinde uydurma hikayeler olduğunu söyleyecek kadar ileri gitmiştir. Kimi çıkıyor, Ebu Şebhe’nin sözünü senet kabul ediyor da, Buhari, Müslim ve diğer hadis âlimlerinin, İmam-ı Gazali, İbn-i Hacer-i Mekki Hazretleri gibi bir mezhebe tâbi olan âlimlerin bildirdiği hususları hurafe olarak vasıflandırmaktan çekinmiyor.

Ne diyelim, onun dini ona, bizim dinimiz bize...