Rasûlüllâh (Sallâllâhu Aleyhi ve Sellem)‘in Sevban isminde bir kölesi vardı. Bir gün Rasûlüllâh (Sallâllâhu Aleyhi ve Sellem)‘in huzuruna geldi. Yüzünün rengi kaçmıştı. Ve bitkin bir hâli vardı. Rasûlüllâh Efendimiz: “Neyin var? Ey Sevban?” diye sordu.

Sevban buna cevaben: “Ne hastalığım, ne de ağrım var. Hiçbir şeyim yok. Ey Allah’ın Resûlü ancak seni görmediğim zamanlar benim sana karşı olan aşkım artıyor. Şiddetle bir yalnızlık duyuyorum. Sonra ahreti hatırlıyorum ve orada seni göremeyeceğimden korkuyorum.

Çünkü sen Cennette diğer Peygamberlerle beraber yüksek makamlarda bulunacaksın. Ben Cennete girsem bile senin derecenden aşağı derecede bulunacağım için seni orada göremeyeceğimden korkuyorum. Bundan dolayı ben seni göremeyeceğim Cennete girmem Yâ Rasûlallah!” Dedi. Bunun üzerine şu âyet-i celîle nazil oldu:

Esteızübillâh:

وَمَنْ يُطِـعِ اللّٰهَ وَالرَّسُولَ فَاُو۬لٰٓئِكَ مَعَ الَّذ۪ينَ اَنْعَمَ اللّٰهُ عَلَيْهِمْ مِنَ النَّبِيّ۪نَ وَالصِّدّ۪يق۪ينَ

وَالشُّهَدَٓاءِ وَالصَّالِح۪ينَۚ وَحَسُنَ اُو۬لٰٓئِكَ رَف۪يقاًۜ ﴿٦٩﴾

“Ve her kim Allah (u Teâlâ) ya ve Peygambere itaat ederse işte onlar, Allah (u- Teâlâ)nın kendilerine in’am buyurmuş olduğu Nebiler, Sıddıklar, Şehidler ve Sâlih zatlar ile beraberdirler; onlar ise ne güzel refikdirler!” (Nisâ Suresi: 69)
Bir itaat vardır. Bir de sevgi vardır. Abdullah İbni Mübarek:

“اِنَّ الْمُحِبَّ لِمَنْ يُحِبُّ مُطِيعٌ”

“Seven sevdiğine itaat eder.” Der. Sevmek de insanı sevdiği ile beraber eder.

Bir hadîs-i şerîfte Rasûlüllâh (Sallâllâhu Aleyhi ve Sellem) şöyle buyurmuştur:

“اَلْمَرْءُ مَعَ مَنْ اَحَبَّ”

“Seven, sevdiğiyle beraberdir.” İtaattan söz ediliyor bir de sevgiden söz ediliyor. Sevgi olan yerde rabıta olur. Rabıta da ise beraberlik vardır. Bu beraberlik iki kişinin cisimlerinin beraberliği değil kalplerin beraberliğidir.

Efendi Babam derdi: “Kalp nerede ise sen orada mutebersin.” Yani; sen kalbin bulunduğu yerde sayılırsın. İnsanın kalbi şeyhi ile ise kendisi nerede olursa olsun o hep onunla beraberdir.

Mahmud Efendi Sohbetlerinden