Kabala, manevi yasaların doğru ve tutarlı yerine getirilmesinin Yaratan’a tutunmaya
götüreceğini anlatır. Peki, “tutunma” kelimesi ne demektir? Aslında, zaman
sınırlamasından, üç-boyutlu mekândan ve bedensel arzulardan dolayı düşüncelerimiz
Yaratan’ı kavrayamıyor. Dolayısıyla, düşüncelerimiz bu sınırlarla bağlı olduğu sürece
tarafsız olamayız.
Egolarımızın üstünden geldikçe, alma arzusu ve zaman, yer ve hareket mefhumları
değişir. Bunlar manevi bir boyut kazanırlar. Bu durumda, alma arzumuzu kontrol ederiz
ve onun tarafından yönetilmeyiz. Dolayısıyla, düşüncelerimiz alma arzumuza bağlı
değildir ve bu yüzden de tarafsızdır.
Sonuç olarak, Kabala, O’na yakınlaşma aracı olarak, Yaratan’la özelliklerin ve
eylemlerin eşitliğini edinmeyi sunar. Şöyle der: O’nun eylemleriyle birleşin; O’nun
kadar sevecen, şefkatli ve alçakgönüllü olun. Fakat insan nasıl Yaratan’ın eylemleri ile
O’nun Kendisinin aynı olduğundan emin olabilir? Dahası, neden O’nun eylemlerini taklit
ederek Onunla birleşmeliyim?
Maddesel dünyada, birleşmeyi, ya da tutunmayı, bedenler arasındaki mesafeyi
kısaltmak ve ayrılığı da bir birimizden uzaklaşmak olarak düşünürüz. Ancak, manevi
dünya zaman, yer ve hareket mefhumlarından yoksundur. Bu nedenle iki manevi
nesnenin özelliklerinin denkliği onları bir birine yakınlaştırır ve özelliklerin farklılığı bir
birinden uzaklaştırır. (Yerdeki tutunma ve birleşmeye karşıt olarak) tutunma veya
ayrılma olamaz çünkü manevi nesne yer kaplamaz.
Aynı bir baltanın fiziksel bir nesneyi böldüğü gibi, manevi nesnede yeni bir özelliğin
ortaya çıkması onu iki parçaya böler. Yani, eğer özellikler arasındaki fark önemsiz ise, o
zaman manevi nesneler bir birine yakındır. Onların özellikleri arasındaki fark ne kadar
belirgin ise bir birlerinden o kadar uzaktırlar. Eğer bir birlerini severlerse, manevi
olarak “yakın” dırlar ve fiziksel kabukları arasındaki mesafe önemsizdir. Onların
aralarındaki ilişki manevi benzerlikleri ile belirlenir.

Biri, bir başkası tarafından sevilmeyen bir şeyi seviyorsa, onların arasındaki mesafe
görüşleri ve duyguları arasındaki farka bağlıdır. Eğer biri diğerinin nefret ettiği her şeyi
seviyorsa onlar tamamen zıttırlar.
Öyleyse, görüyoruz ki manevi dünyada (arzuların dünyası), amaçlar, arzular,
düşünceler ve özelliklerdeki benzerlik ya da farklar maneviyatı parçalara bölerek bir
baltanın işlevini görürler. Manevi nesnelerin arasındaki mesafe, onların duyuları ve
özellikleri arasındaki uyumsuzluğun boyutuyla belirlenir.
Dolayısıyla, Yaratan’ın arzusunu, hislerini ve düşüncelerini izleyerek O’na yaklaşabiliriz.
Yaratan sadece O’nun yaratılan varlıkları için eylemde bulunduğundan, biz de
dostlarımızın iyiliğini istemeli ve onların hepsine karşı iyi olmalıyız. Fiziksel dünyada
varolduğumuzdan bedenin yaşaması için gereken minimum efor, egoizmin göstergesi
değildir.
Mutlak özgecillik ile başkalarına iyilik yapabilir miyiz? Nihayetinde, Yaratan bizi haz
alma arzusuna sahip mutlak egoistler olarak yarattı. Bir birimize iyi davranarak bile
doğamızı değiştiremeyiz, bilinçli ya da bilinçsiz kendimiz için fayda sağlamaya çalışırız.
Menfaat görmeden bir başkası için ufacık bir hareket bile yapamayız.
Gerçekten de insanlar mutlak egoizm olan doğalarını, bırakın tam zıttı olan bir şeye
çevirmeyi (karşılığında itibar, dinlenme, ün, sağlık, ya da para almadan iyi olmak),
değiştirmekte bile güçsüzdürler. Bu yüzden Kabala aracılığıyla manevi yasaların
benimsenmesi verilmiştir. Doğamızı değiştirmenin başka yolu yoktur.
Beden ve organları tek bir bütünü oluştururlar ve sürekli duygu ve bilgi alışverişinde
bulunurlar. Örneğin, eğer beden bir parçasının bütün bedenin genel durumunu
iyileştirebileceğini hissederse, bu belli parça bunu hemen hisseder ve bu isteği yerine
getirir. Bir parça acı çekiyorsa da bunu bütün beden anında bilir ve durumu
iyileştirmeye çalışır.