İslâm hukukunun amelî kısmını oluşturan furû sahasında fıkıh ekolleri oldukça hacimli bir külliyata sahiptir. Bu zengin birikimden öne çıkan temel bazı eserleri örnek olması açısından zikredebiliriz.Hanefî mezhebinin kurucu imamı Ebû Hanîfe’nin kendisine ait fıkıh kitabı bulunmamaktadır. Ona nisbet edilen kitaplar akaid alanına ilişkindir. Fıkhî görüşleri talebesi İmam Muhammed eş-Şeybânî tarafından derlenmiş olup tevâtür veya şöhret yoluyla nakledilen bu eserler Zâhiru’r-rivâye olarak adlandırılmıştır. Hanefî mezhebinin ilk kaynaklarını oluşturan bu çalışmalar; el-Asl (el-Mebsût), ez-Ziyâdât, el-Câmiu’s-sağîr, el-Câmiu’l-kebîr, es-Siyeru’s-sağîr ve es-Siyeru’l-kebîr isimlerini taşımaktadır. Şeybânî’nin söz konusu altı eserdeki görüşleri Hâkim eş-Şehîd el-Kâfî adlı eserde derlemiş, Şemsüleimme Serahsî ise bunu el-Mebsût ismiyle şerhetmiştir. Bu eser mezhebin görüşlerinin delilleriyle temellendirildiği ilk hacimli çalışmadır. Mezhebin el kitabı niteliğindeki ilk çalışma ise Tahâvî’nin el-Muhtasar’ıdır. Hanefî literatüründe Kudûrî’ye ait el-Muhtasâr, Nesefî’ye ait Kenzu’d-dekâik ve Tâcü’şerîa’ya ait el-Vikâye adlı kitaplar “mutûn-i selâse” (üç metin) olarak anılmaktadır. Kenzü’d-dekâik ve el-Vikâye ile Mevsılî’nin el-Muhtâr’ı ve İbnü’s-Sââtî’nin Mecmeu’l-bahreyn’i ise “mutûn-i erbaa” (dört metin) şeklinde isimlendirilmektedir. Ayrıca Kâsânî’nin Bedâiu’s-sanâi’i, Merğînânî’nin el-Hidâye’si, bu kitabın şerhlerinden biri olan İbnü’l-Hümâm’ın Fethu’l-kadîr’i sonraki dönem Hanefî literatürünün önemli eserleri arasında yer alır. Molla Hüsrev’in Dürerü’l-hükkâm ve İbrâhim Halebî’nin Mülteka’l-ebhur adlı eserleri Osmanlı döneminde yarı resmî hukuk külliyatı muamelesi görmüştür. Son dönem Hanefî eserleri içinde, mezhebin mevcut temel kaynaklarına dayanarak kaleme alınan İbn Âbidîn’in Reddü’l-muhtâr ale’d-Dürri’l-muhtâr’ını özellikle zikretmek gerekir. Şâfiî fıkhının temel kaynaklarının başında kurucu müctehid İmam Şâfiî’nin el-Ümm adlı eseri gelmektedir. Bu eser talebesi Rebî’ b. Süleyman tarafından nakledilmiştir. Yine Şâfiî’nin fıkhî görüşleri iki önemli talebesi Büveytî ve Müzenî tarafından el-Muhtasâr adıyla ayrı ayrı kaleme alınmıştır. Mâverdî, Müzenî’nin bu çalışmasını el-Hâvî ismiyle şerhetmiştir. Bu eser mezhep içi ihtilaflı görüşlerin yanında diğer mezheplerin görüşlerine de yer veren mukayeseli bir çalışmadır. Gazzâlî’nin hocası olan Cüveynî’nin Nihâyetü’l-matlab fî dirâyeti’l-mezheb’i, bu kitabın ihtisarı mahiyetinde Gazzâlî’nin el-Basît’i, Şîrâzî’nin et-Tenbîh ve el-Mühezzeb’i, Nevevî’nin el-Mühezzeb’i şerh etmek üzere kaleme aldığı el-Mecmû’ adlı eserleri Şâfiî fıkhının kaynakları arasında bulunmaktadır. Yine Nevevî’nin Ravdatü’t-tâlibîn ile Minhâcu’t-tâlibîn’i ve bu ikincisinin şerhleri arasında yer alan İbn Hacer el-Heytemî’nin Tuhfetü’l-muhtâc, Hatîb eş-Şirbînî’nin Muğni’l-muhtâc ve Şemseddin er-Remlî’nin Nihâyetü’l-muhtâc adlı çalışmaları da mezhebin önde gelen literatürünü oluşturmaktadır.Mâlikî mezhebinin kurucusu İmam Mâlik’in fıkıhla ilgili hadisleri, Medine ehlinin amelini, sahâbe ve tâbiîn fetvalarını içeren el-Muvatta’ adlı çalışması mezhebin ilk ve en temel kaynağıdır. Bu çalışmayı talebesi Esed b. Furât’ın hocasının fıkhî görüş ve ictihadlarını derlediği el-Esediyye’si, Sahnûn lakabıyla meşhur Abdüsselâm b. Saîd et-Tenûhî’nin el-Müdevvenetü’l-kübrâ’sı izlemektedir. el-Muvatta’ üzerine yapılan pek çok şerh arasında özellikle İbn Abdülber en-Nemerî’nin el-İstizkâr fî şerh-i mezâhibi’l-ulemâi’l-emsâr ve et-Temhîd limâ fi’l-Muvatta’ mine’l-meânî ve’l-esânîd, Ebü’l-Velîd el-Bâcî’nin el-Müntekâ ve Zürkânî’nin Şerhu’l-Muvatta’ isimli çalışmaları öne çıkmaktadır. Bunların yanında Kayrevânî’nin er-Risâle’si, Halil b. İshâk’ın el-Muhtasar’ı, bunun şerhlerinden olan Mevvâk’ın et-Tâc ve’l-iklîl’i, Hattâb’ın Mevâhibü’l-celîl’i ve Derdîr’in eş-Şerhu’l-kebîr’i ile İbn Rüşd’ün mezhepler arası mukayeseli olarak kaleme aldığı Bidâyetü’l-müctehid ve nihâyetü’l-muktesid isimli kitabı da Mâlikî fıkhının önemli eserlerindendir. Hanbelî mezhebinin kurucu imamı Ahmed b. Hanbel’in fıkıhla ilgili bir kitabı mevcut değildir. Mezhebin ilk ve en önemli kaynağı Ebû Bekir el-Hallâl tarafından kaleme alınan Kitâbu’l-câmi’ adlı eserdir. Ebü’l-Kâsım el-Hırakî’nin el-Muhtasar’ı mezhebin temel görüşlerini yansıtmaktadır. Bu eserin üzerine pek çok şerh yapılmış olup bunların içinde en meşhuru Muvaffakuddîn İbn Kudâme’nin el-Muğnî’sidir. Eser hem mezhep içi hem mezhepler arası mukayeseli hukuk kitabı hüviyetini taşımaktadır. Bunların yanı sıra İbn Müflih’in el-Furû’ ve Haccâvî’nin el-İknâ’ li tâlibi’l-intifâ’ adlı çalışmalarıyla Buhûtî’nin Keşşâfu’l-kınâ’ ani’l-İknâ’ adlı şerhi Hanbelî literatürünün önemli eserleridir.el-Kuleynî’nin el-Kâfî, İbn Bâbeveyh el-Kummî’nin Men lâ yahduruhu’l-fakîh ve Ebû Ca‘fer et-Tûsî’nin en-Nihâye isimli çalışmaları Ca‘ferî mezhebinin temel kaynakları arasında yer almakta; İbn Hazm’ın el-Muhalla’sı ise Zâhirî ekolün temel eseri olma özelliğini taşımaktadır.