Kardeşim bende Süleymanlılar cemaatine bağlıyım kardeşim herşey aracılığı ile olur bize sadece Allaha yaparız mürşidimizi araya koyarız çünkü peygamberimizden başka kimse bizzat Allahtan nur alamaz nasıl dünya güneşe güneş arşa rabıta yapıyorsa bizde silsile ile mürşidimize bağlıyız şimdi sen namaz kılarken bizzat Allaha secde esiyormusun bak bakalım kim ediyor araya kabeyi koyuyoruz şirk işlemiş olmuyoruz herşey aracılı ile olur o okuduğun kitaplar muhtemelen vahhabi selefilerin yazdığı kitaptır onlara göre nuskada şirk bak herşey aracılı aklın karşmasın

Yani sözün kısası şirk değildir aksine bizi Allah a götürür diyorsunuz peki ya insanlar neden böyle anliyor neden böyle söylüyor peki??

Katiyyen şirk değildir kardeşim insanlar işte bu YouTube deki kötü insanlar yüzünden yanlış anlıyor ilmleride olmadığı için inanıyorlar bak bakalım son 15 yıldır çığ gibi tarikat ve tasavvuf düşmanlığı yayılıyor anlayamıyor insanlar piyasada rabıtaya şirk yazan bir sürü kitaplar var

Hm Peki Allah benim niyetimi biliyor ben mürşide tapmiyorum onunla birlikte olduğumu ve Allah'tan ona ondanda bana feyz nur geldiğini düşünüyorum yani ben şirk kosmuyorum bazı insanlar bu feyzin nurun Allah'tan değil mursidden geldiğini düşünüp asıl onlar şirk yapıyor bende şirktir diye duyunca araştırmak istedim sonuçta akıllı bir müslüman araştırıp doğru yolu bulması lazım sirkse bilede onların dediği gibiyse bilede ben onlar gibi yapmıyorum sadece mürşidin beni Allah'a yaklaştırdıgini düşünüyorum buna inanıyorum teşekkür ederim aydınlattığıniz için benigül1

Ne alakası var o bir mürid o zaatı gerçekten mürşid gibi görüyorsa ona teslim olmuşsa bilmiyorsa maddiyatta o ama maneviyatta zamanın sahibinden feyzini alır
Abdulkadiri geylani ve sahte yahudi şeyh hikayesini oku derim

Tasavvuftaki rabıtanın amacı gafleti kovup kalbin zulmetini defederek şeytanın vesveselerinden kurtulmak suretiyle ‘’Rabıta-i huzur’’ ermek; salikin daima Allah’ın huzurunda bulunduğu duygusuna ulaşmasını sağlamaktır. Her an Allah’ı karşımızda görür gibi yaşamaktır.
Her an Allah’ın huzurundaymış gibi yaşamak zor bir iştir. Çünkü Allah müşahhas bir varlık değildir. Bunu kavramak için kulun zihnen ve manen yoğunlaşmasını sağlayacak müşahhas bir objeye ihtiyaç vardır. Tasavvufta bu obje Allah’ın en mükemmel tecellilerinin mazharı olan ‘’İnsan-I kâmil’’ konumundaki şeyhtir. Salik önce İnsan-ı kamile, ardından Hz. Resul’e ve onun ardından Rabb-Müteal’e kalbini raptetmeli ve bu suretle huzur-i kalbe erip fena-fillah’a varmalıdır.
Neticede Allah ile insan arasında sevgi, saygı, güven ve şükran temelinde bir sivil ilişki kurmak gerçekten istenen arzu edilen bir şeydir. Ancak İslam’ın inanç boyutuyla ilgili kelamdan, iman amel boyutuyla ilgili fıkıhtan ibadet ve ubudiyet çıkmadığı için, bu iki ilmi disiplin çerçevesinde böyle bir ilişkinin tesisi pek mümkün olmasa gerektir. Tam bu noktada Muhammed Hamidullah’ın şu itiraflarını aktarmak çok manidar olacaktır:
‘’Benim yetişme tarzım rasyonalisttir. Hukuki çalışma ve incelemeler bana inandırıcı bir şekilde tarif ve ispat edilemeyen her şeyi reddettirmiştir. Muhakkak ki ben namaz, oruç vesaire gibi İslami vazifelerimi tasavvufi sebeplerle değil, hukuki sebeplerle ifa ediyorum. Kendi kendime diyorum ki, Allah benim rabbimdir, sahibimdir. O bana bunları yapmamı emretmiştir. O halde yapmalıyım. Bundan başka hak ve vazife birbirine bağlıdır. Allah bunları ben istifade edeyim diye bana emretmiştir. Şu hâlde ben O’na şükretmekle vazifeliyim. Batı toplumunda, Paris gibi bir muhitte yaşamaya başladığım zamandan beri hayretle görmekteyim ki Hristiyanların İslamiyet’i kabulü, onları İslam’ı kabule sevk eden ne Ebu Hanife ne de İmam Maturidi’dir. Fakat Muhyiddin Arabi’dir. Bu konuda benimde şahsi müşahedem olmuştur. İslami bir konuda benden bir izah istendiği zaman benim verdiğim akli delillere dayanan cevap soranı tatmin etmiyordu: fakat Tasavvufi izah meyvesini vermekte gecikmiyordu. Bu konuda tesir gücümü gittikçe kaybettim. Şimdi inanıyorum ki Hulagu’nun yakıp yıktığı istilalardan sonra Gazan Han zamanında olduğu gibi bugün en azından Avrupa ve Afrika’da İslam’a hizmet edecek olan ne kılıç ne de akıldır, fakat kalp ve tasavvuftur.’’ (Mustafa Kara, Metinlerle Günümüz Tasavvuf Hareketleri, İstanbul 2002 sayfa 542)
Bu samimi itiraftan da anlaşılacağı gibi, tasavvuf ve irfan geleneği Tanrı-İnsan ilişkisinde sivillik bağlamında ciddi bir imkân alanı olarak gözükmektedir.

Nur Allahtan gelir peygamberimize oradan Ebu Bekir ra oradanda silsile ile müride ulaşır şüphen kalmasın mesela dünya güneşe güneş arşa arşta bizzat cenabı hakka rabıta yapar güneş olmasa ağaçlar meyvedar olurmu olmaz insandada mürşidi olmasa tek başına kalır ve 72 şeytan gücünde olan nefsi ile mücadele edemez ama mürşide tam manasıyla bağlandığı zaman içi sessizleşir meyvedar olmaya gelişmeye başlar

Teşekkür ederim verdiğiniz bilgiler için bildiğim yoldan şaşmayacagim umarım herkese bu nuru feyzi tattirir umarım rabbim

Ehli sünnet ulemalarına göre de selefi salihin imamlarına göre de (yani tüm sahih ilim sahiplerine göre) tartışmaya kapatılmış bir konudur. Şirktir
Bu bağlamda fıkıh alimlerinin eserlerine bakmanızı ve maslahatlar meselesini incelemenizi öneririm. Tüm deliler şirk olduğu yönündedir.
Rabıta bir imgeleme ve imgelenen şeyden bir nevi enerji alma ve o imgelenen canlının enerji alanına girmektir. Aynı imgeleme herhangi bir esma ile de söz konusu olabilir.

Burda herkes değildir derken sizin şirk demenizi anlayamadım her insan rabıta yapar birinin sevdiği kızı veya eşini düşünmesi gibi neden düşünüyor sehvetinden şirk değil ama eğer yapsaydı o zaman sirkti bir mübarek Allah zatini düşünmenin ne gibi bir zararı var peki tapmiyoruuz nede olsa neden şirktir detaylı aciklarmisiniz Peki